Ik zal er niet omheen draaien: ik heb een gruwelijke, nauwelijks te kwantificeren hekel aan Sigrid Kaag. Ik heb werkelijk een pleurispestpokke hekel aan dit mens. En nee, dat is niet omdat de stukadoor en de schilder elke dag trouw klaarstaan om de barsten en de scheuren in de D66-beerput, en in het gezicht van Kaag, glad te strijken. En nee, het heeft niets met haar uiterlijk te maken. Het is iets anders: Kaag is het symbool van de morele degeneratie van de politiek in het algemeen, en D66 in het bijzonder.
Hans van Mierlo zou haar een gruwel zijn: de man die ‘groots en meeslepend’ wilde leven. Regentesk, maar met een sigaret in de mond, en volgens biograaf Hubert Smeets waren vrouwen en drank ‘nooit ver weg’. Aan een goede vriend schreef Van Mierlo: “Sinds twee maanden onthoud ik mij van alcohol, eten en vrouwen, met dezelfde mateloosheid waarmede ik mij daaraan wijdde.” Van Mierlo, meer idealist dan politicus, die achterkamertjespolitiek verafschuwde, juist datgene wat Kaag tot kunst verheven heeft, samen met Mark Rutte.[1]
Na de 2e periode van Van Mierlo kwam Els Borst. Volgens haar biograaf Nele Beyens een harde werker, met veel ervaring in de gezondheidszorg, die voor de moeilijke opgave stond om forse bezuinigingen door te voeren.[2] Het woord ‘ervaring’ dat nu binnen D66 blijkbaar als vies woord wordt ervaren, gezien de posities van Kaag zelf en Kajsa Ollongron. Blijkbaar zijn nul kennis en geen enkele ervaring nu de eigenschappen waarop D66-ministers worden geselecteerd. Els Borst wilde eerst niet, en er was veel overtuigingskracht voor nodig om haar zover te krijgen dat ze het ministerschap accepteerde. Hoe anders als men dat vergelijkt met de hijgerigheid waarmee nu D66’ers klaarstaan om te heersen over een departement waar ze niets van weten, en niets te zoeken hebben. Els Borst groeit uit tot een geliefd vakminister, en mengde zich onder andere nadrukkelijk in de discussie over euthanasie, die tot op de dag van vandaag niet uitgewoed is, vooral als het gaat om euthanasie bij mensen met ondraaglijk psychisch lijden. Hoewel ik me goed kan herinneren dat er vanuit de medische wereld veel weerstand kwam tegen haar plannen – met bezuinigingen maakt niemand zich populair – is Els Borst geen politica waarvoor een partij zich hoeft te schamen. Integendeel. En zo zal de geschiedenis haar ook herinneren.
Thom de Graaf en Boris Dittrich sla ik over. Zij vormden de overgang van integere D66 politici naar het morele verval dat zich definitief inzette met de komst van Alexander Pechtold. Als wethouder in Leiden was hij verantwoordelijk voor een groot schandaal rondom de aankoop van bouwgrond, waarbij de gemeente Leiden een ernstige en niet-bestaande bodemverontreiniging in scène had gezet. Dit zodat bij de onteigeningsprocedure de saneringskosten bij de eigenaar in rekening konden worden gebracht, om zo de grond goedkoop in handen te kunnen krijgen. Daarbij werden tekeningen, vrachtbrieven en saneringsverslagen vervalst onder het toeziend oog van Pechtold, en werd een veel grotere hoeveelheid vervuilde grond elders uit Leiden afgevoerd.[3] De oorspronkelijke eigenaar van de grond kwam in ernstige financiële problemen en overleed kort daarna.
Alexander Pechtold draaide zijn hand er niet voor om. Net zomin als hij zijn hand omdraaide voor het verzwijgen van een ‘cadeautje van een goede vriend’ dat hij kreeg van een Canadese oud-diplomaat, Serge Marcoux; een appartement ter waarde van 135.000 euro.[4] Hij vond dit geen publieke aangelegenheid, maar een privékwestie. Daarentegen liet hij wél in het geschenkenregister vastleggen dat hij een boekje ter waarde van 4,95 had gekregen. Integriteit is een mooi principe, maar het mag niet te veel geld kosten.
Maar daarmee was de lijst van schandalen rondom Pechtold nog niet volledig. In 2018 beschuldigde Anne Lok, destijds gemeenteraadslid voor D66 in Meppel, na een jarenlange relatie met Pechtold hem van misbruik, wangedrag en opportunisme. Lok was zwanger van Pechtold, een zwangerschap die hem politiek slecht uitkwam, en Pechtold zou haar onder druk hebben gezet om een abortus te laten uitvoeren.[5] Hij zou haar willen wegzetten als labiel en gestoord. Pechtold ‘herkende zich niet in het geschetste beeld’, de terminologie die nadien tot het standaardrepertoire van de gemiddelde politicus zou gaan behoren, zodra zij geconfronteerd worden met zaken die hen onwelgevallig zijn. Anne Lok trok zich terug als gemeenteraadslid, maar Pechtold bleef gewoon fractieleider van D66. En vanzelfsprekend is dit iets dat zich vaker tussen ex-tortelduifjes afspeelt, en waarbij de waarheid ergens in het midden ligt, maar Pechtold had tot dan toe al bewezen het niet zo nauw met de waarheid te nemen, en nog minder met het begrip rechtvaardigheid.
En toe kwam Sigrid Kaag.
Het begon met Sydney Smeets die door een tiental, deels nog minderjarige, jongens werd beschuldigd van ‘sexueel grensoverschrijdend gedrag’. Een van hen had dit gemeld bij de vertrouwenspersoon van D66, maar hier was niets mee gedaan.[6] Sydney Smeets, uitgerekend de man die de belangen van de door D66 doodgeknuffelde lhbtiq-gemeenschap moest behartigen. Maar Smeets zelf was vooral geïnteresseerd in jonge jongens. Kaag nam de berichten van de jongens ‘zeer serieus’, en D66 stelde een ‘intern onderzoek’ in. Sydney Smeets verdween van het politieke toneel, maar de uitkomsten van dit onderzoek laten, voor zover ik weet, nog steeds op zich wachten.
En toen kwamen in 2020 de eerste berichten naar buiten over langdurige bestaande seksuele intimidatie binnen D66, door een ‘belangrijke partijstrateeg’. De bewuste persoon, waarvan we nu weten dat het Frans van Drimmelen is, werd zelfs een contactverbod opgelegd na een aangifte van stalking.[7] De man hield een vrouwelijke oud-directeur van het partijkantoor in 2016 vast op haar kamer, toen ze aangaf niet verder te willen met hem. Hij stalkte haar en kon haar weigering niet verkroppen. En wie werd er gebeld om hem vermanend toe te spreken? Alexander Pechtold. Kaag zei dat ze ‘geïnformeerd was’ over ‘een casus’ en haar was verteld dat die goed was onderzocht en vervolgens afgerond. In haar partij was er volgens Kaag ‘geen enkele ruimte voor grensoverschrijdend gedrag’, en als daar sprake van zou zijn, paste volgens haar maar één weg: stevig ingrijpen. En natuurlijk herkende ook deze bewuste persoon, Frans van Drimmelen, ‘zich absoluut niet in het geschetste beeld’.
Maar Van Drimmelen was volgens de anonieme briefschrijfster niet de enige die zich schuldig maakte aan seksueel overschrijdend gedrag. Volgens haar waren er ‘een aantal Kamerleden, oud-partijleiders en machtige strategen die zich veelvuldig stortten op stagiaires en vrouwen met ambitie binnen de partij’. Ditmaal werd een extern onderzoek ingesteld door het integriteitsbureau Bing, waaruit zou blijken dat er geen bewijs was voor seksuele intimidatie en machtsmisbruik binnen D66.[8] Maar volgens het rapport stapte een ‘bepaald aantal mannen’ wel degelijk af op (jonge) vrouwen, waarbij het zou gaan om ‘seksuele en/of buitenechtelijke relaties’. Kaag trok uit het rapport de conclusie dat voor haar ‘nergens uit gebleken was dat er in onze vereniging sprake is van een structureel onveilige omgeving’. En ‘zo kende ze haar partij ook niet’. Als reactie op het rapport zou er een “Team Verantwoord Gedrag’ worden ingesteld, waarvan de nieuwe regels in stilte gepubliceerd werden op de website van D66.
Vervolgens bleek in april dat Kaag wel degelijk op de hoogte was van het ‘grensoverschrijdend gedrag’ van Van Drimmelen. En wel uit een bijlage bij het eerste rapport, dat door D66 een jaar lang werd achtergehouden. Het ging om een ‘vertrouwelijke bijlage’ die drie weken later kwam dan het bovenstaande rapport dat Van Drimmelen vrijpleitte. En Kaag was van die conclusie op de hoogte, getuige de appjes die het slachtoffer haar stuurde.[9] Kaag weigerde het gesprek met haar aan te gaan, en verwees haar naar de onderzoekers van Bing, en later naar de partijadvocaat van D66. En ook partijprominenten als Thom de Graaf, Alexander Pechtold en Demmers waren op de hoogte van dit rapport. Waarbij Pechtold met deze kennis later op het partijcongres liet weten dat Van Drimmelen ‘zeer integer’ was, en De Graaf er nog een schepje bovenop deed door te stellen dat er echt niet getwijfeld hoefde te worden aan de integriteit van Van Drimmelen. Sophie in ’t Veld – ja, die van de gedeclareerde hotelkosten die ze niet had gemaakt[10] – deed een laatste duit in het D66-zakje, door te stellen dat zij geen enkele reden had om vragen te stellen bij de integriteit van Drimmelen.
Wanneer kwam dan die vertrouwelijke bijlage van het rapport? Anderhalf uur voor het sluiten van de stembussen op 17 maart 2021, zodat Kaag tot aan de verkiezingen kon verkondigen dat er binnen D66 niets onoorbaars gebeurde. En dan blijkt op woensdag 26 april 2022 uit een artikel in de Volkskrant ook nog eens dat de oud-partijvoorzitter Anne-Marie Spierings zich onder druk gezet voelde om het openbare rapport van Bing zo snel mogelijk te publiceren, waarschijnlijk omdat de verkiezingen snel dichterbij kwamen en een gunstige conclusie D66 erg goed uit zou komen.[11] En dat voor een partij met een lijsttrekker die stelt dat er ‘in de hel een speciaal plekje wordt gereserveerd voor vrouwen die andere vrouwen niet steunen’.
Want Kaag koos in haar stuitende dedain voor de vlucht naar voren, en durfde bij de persconferentie over de kwestie te zeggen dat ze ‘soms het idee had dat het meer gaat om de ophef dan over de slachtoffers’. De slachtoffers die ze stelselmatig negeerde, en wiens verhalen systematisch in de inmiddels tot grote afmetingen gegroeide doofpot van D66 werden gestopt. Voor haar wordt in ieder geval een plekje gereserveerd in de hel.
Is dit alles wat maakt dat ik zo’n godsgruwelijke hekel heb aan Sigrid Kaag, en mutatis mutandis aan haar hele vuige kliek van D66’ers in de Tweede Kamer? Nee, nog niet eens, al is het wél een hele goede basis voor de minachting en ja, haat die ik voel voor deze moreel gedegenereerde club van zichzelf verheerlijkende deugmensen.
Nee, het is de godvergeten hypocrisie van deze lieden. Het klimaatgedram van Rob Jetten, die zelf voor zijn vakanties de hele wereld overvliegt[12], maar anderen dit wil ontzeggen. Het is het aan waanzin grenzende gedram over vaccinaties en het coronatoegangsbewijs van Jan Paternotte, die iedereen die zich niet liet vaccineren als minderwaardig wegzette, en er geen enkel probleem mee had om deze mensen uit te sluiten. En dan blijkt hij ook nog eens de ‘spindoctor’ van Kaag. Het is het eeuwige gedweep van Kaag over het ‘glazen plafond’ voor vrouwen, terwijl de enige hordes die door ambitieuze politica uit haar partij genomen moeten worden, de matrassen van de partijbonzen zijn. Het is Kaag die liegt en bedriegt totdat ze zich zo vastdraait in haar eigen leugens, dat ze niets anders kan dan de pers verwijten dat zij – na het twee jaar kritiekloos uitdragen van haar propaganda – eindelijk haar werk weer ging doen.
Het is dat wijzende vingertje van D66. Dat eeuwig opgeheven belerende vingertje, dat de rest van het volk wel even zal vertellen wat er wél, en wat er niét mag. Dat immer verwijtend wijzende vingertje van de deugmens behorend tot D66. Dat steeds zich boven alles en iedereen verheven voelende vreselijke hypocriete deugvolk, dat met het priemende vingertje hooghartig en vermanend naar iedereen wijst, behalve naar zichzelf. Dat clubje corrupte en morele armoedzaaiers dat iedereen vanuit de hoogte toespreekt, en partijen als de PVV en FvD wil laten verbieden, omdat zij uitlatingen doen die deze verschrikkelijke politieke deugmensen als verwerpelijk beschouwen. En daarom geëlimineerd moeten worden.
En dat terwijl als D66 wordt opgeheven, jonge jongens een stuk veiliger zijn, vele vrouwen in de politiek opgelucht adem kunnen halen, omdat ze geen oude geile partijbonzen meer achter zich aan krijgen, en er heel wat minder onrechtmatige declaraties worden gedaan. En het aantal leugens dat in de Tweede Kamer verkondigd wordt, spectaculair zal dalen.
Dát vooral maakt dat ik zo’n godsgruwelijke hekel heb aan dit corrupte kliekje deugmensen. En aan Sigrid Kaag in het bijzonder.
[1] De biografie van Hans van Mierlo is een nauwgezette ontleding van een idealistische politicus en een dolend mens. De Volkskrant, 14 januari 2021.
[2] Keurige biografie van Els Borst gaat snel voorbij aan het kantelpunt in haar leven. De Volkskrant, 13 januari 2022
[3] Spindoctor Arthur van Amerongen: “En nou opdonderen, dictator Pechtold’.
[4] Het appartement van Pechtold roept ethische vragen op. Trouw, 19 december 2017.
[5] Pechtold beschuldigd van misbruik en wangedrag in ontslagbrief Anne Lok. De Stentor, 5 mei 2018
[6] D66 onderzoekt vermeend seksueel grensoverschrijdend gedrag Kamerlid Sidney Smeets.
[7] Onderzoek naar langdurige intimidatie binnen D66. De Volkskrant, 10 december 2020.
[8] Rapport pleit partijstrateeg vrij van seksuele intimidatie binnen D66, interne cultuur roept vragen op. De Volkskrant, 24 februari 2021.
[9] Het was wél onveilig voor vrouwen bij D66. Maar die conclusie hield de partijtop liever stil.
[10] Sophie in ’t Veld kreeg vergoeding voor niet gemaakte hotelkosten. HP de Tijd, 6 mei 2019.
[11] Oud-partijvoorzitter D66 onder druk om onderzoeksrapport naar onveiligheid in partij snel openbaar te maken. De Volkskrant, 26 april 2021.
[12] Ga zelf eens wat minder vliegen, zegt Wilder tegen Jetten: https://www.youtube.com/watch?v=B_Frlg6zkFE