Een van de meest indrukwekkende ziektebeelden in de neurologie is wat men een ‘Transient Global Amnesia’ (TGA) noemt. Inmiddels moet ik dit ziektebeeld al tientallen, zo niet honderden keren gezien hebben, maar het blijft elke keer indrukwekkend om te zien hoe ontredderd en in paniek mensen zijn, omdat ze zich niet kunnen herinneren wat ze in de afgelopen uren of dagen hebben gedaan. Ze weten niet waar ze zijn, waarom ze op dat tijdstip daar zijn, en hoe ze in vredesnaam op die plek terecht zijn gekomen. En dus vragen ze dat steeds opnieuw: “Waar ben ik? Hoe kom ik hier? Wat heb ik gedaan?” Na de antwoorden zwijgen ze even in vertwijfeling, om kort daarna opnieuw dezelfde vragen te stellen. Vervolgens vergeten ze de antwoorden opnieuw, zodat ze binnen enkele minuten weer dezelfde vragenreeks afvuren. Vaak drijven ze daarmee hun partner of kinderen tot wanhoop, en zij zijn dan ook vaak nóg meer in paniek dan de persoon zelf. Ze denken dat er iets vreselijk mis moet zijn met hun echtgenoot, vader of moeder, wat ook de reden is dat ze vaak met spoed door de ambulance op de SEH worden afgeleverd.