Maand: april 2022

 

Ik zal er niet omheen draaien: ik heb een gruwelijke, nauwelijks te kwantificeren hekel aan Sigrid Kaag. Ik heb werkelijk een pleurispestpokke hekel aan dit mens. En nee, dat is niet omdat de stukadoor en de schilder elke dag trouw klaarstaan om de barsten en de scheuren in de D66-beerput, en in het gezicht van Kaag, glad te strijken. En nee, het heeft niets met haar uiterlijk te maken. Het is iets anders: Kaag is het symbool van de morele degeneratie van de politiek in het algemeen, en D66 in het bijzonder.

“#Kutkaag” verder lezen

 

Beste Maarten, ik val maar met de deur in huis: ik maak me zorgen over je. Grote zorgen.

Ik zag gisteren je tweet over het onderzoek van Wouter Aukema, Marc van der Vegt, Daniel v.d. Tuijn en Cees v.d. Bosch. Het ging om een analyse van de Wob-papers, waaruit bleek dat het demissionair kabinet donders goed wist dat de mondkapjes geen effect hadden op het remmen van de transmissie van SARS-CoV-2. Verder bleek dat de inzet was te weten te komen of het dragen van mondkapjes tot gedragsverandering van het volk zou leiden. En ook dat bleek niet het geval te zijn. Desondanks vonden Hugo de Jonge en zijn trawanten het geen probleem om het gedragsexperiment te continueren en het Nederlandse volk als vee te behandelen, door toch een mondkapjesplicht in te voeren. Dit is in het kort waarom het om gaat.

“Lief briefje aan Maarten” verder lezen

Het Utopia Simplistica van Xander Koolman en David Ikkersheim. 

“There is nothing quite so useless – and dangerous – as doing with great efficiency something that should not be done at all.”

Bullshit Jobs

In 2013 schreef de antropoloog David Graeber het monumentale essay ‘On the Phenomenon of Bullshit Jobs: a Work Rant.’[1]  Naar aanleiding van dit essay schreef hij het gelijknamige boek ‘Bullshit Jobs’. Graeber definieert een ‘Bullshit Job’ als een baan waarvan iemand zich heimelijk realiseert dat het werk dat hij dagelijks doet niets bijdraagt aan de maatschappij, en in een aantal gevallen zelfs schadelijk is voor de samenleving. “Kakelende consultants” verder lezen

 

Er is geen leuker vermaak dan leedvermaak. Echt niet. ‘Schadenfreude’ noemen de Duitsers het. Und Schadenfreude gibt es. Ganz viel.

Mijn vader kon enorm ruzie maken met mensen, en was enigszins licht ontvlambaar. Maar hij vergat en vergaf ook weer snel. Drie uur nadat hij met mijn vrouw slaande ruzie had gehad stond hij alweer voor het raam: “Wo’ij nog bekk’n?” En dan was het weer klaar.

“Leedvermaak” verder lezen

 

“Some people are really so delusional that they think it’s disrespectful when you don’t just sit back and allow them continue to disrespect you.”

 

De laatste twee jaren hebben mijn leven ingrijpend veranderd. Sinds het begin van de coronacrisis – ondanks de woede en de verbijstering die zij bij mij teweegbracht – is mijn leven stilgevallen. De dagen rijgen zich aaneen in orde en regelmaat. Ik sta op, breng mijn kinderen naar school, ga aan het werk – dat nu uit lezen en schrijven bestaat – haal mijn kinderen weer op van school en werk daarna soms nog even door. Werken kan ik het eigenlijk niet noemen. Ik lees wat ik wil lezen en schrijf wat ik wil schrijven. En vrijwel elke dag met enigszins goed weer lokt me in de grote tuin rondom mijn huis. Waar altijd wat te zien en te horen is. En waarin altijd wel iets te doen is. Op dat moment is de hectische wereld ver weg. Or so it seems.

“De Deugmensch” verder lezen