When I am king
You will be first against the wall
With your opinion
Which is of no consequence at all
Paranoid Android, Radiohead
Rondom de discussie of SARS-CoV-2 uit het Wuhan Institute of Virology (WiV) is ontsnapt, of spontaan van dier (vleermuis) naar mens overgesprongen is, eventueel via een tussengastheer, zijn er twee aspecten die erg belangrijk zijn: het eerste is de tijdlijn van gebeurtenissen die voorafgingen aan de nu aan kracht winnende theorie dat het virus inderdaad uit het WiV ontsnapt is. Het tweede element zijn de moleculairbiologische argumenten die voor of juist tegen deze theorie pleiten. Er is inmiddels zoveel informatie beschikbaar dat ik niet alles in één blog kan vatten. Bovendien gaan de ontwikkelingen op dit moment erg snel.
Het is mijn bedoeling om hier drie blogs over te schrijven. In het eerste deel schets ik hoe lang het geduurd heeft voordat ik zelf de mogelijkheid serieus overwoog dat SARS-CoV-2 uit het lab zou kunnen zijn ontsnapt. In het tweede deel wil ik de internationale ontwikkelingen schetsen, die maakten dat deze gedachte alsnog mainstream werd, en er gepleit werd om deze theorie serieus te onderzoeken. In het derde deel wil ik proberen uit te leggen wat de biologische argumenten zijn die hebben geleid tot het besef dat dit inderdaad een reële mogelijkheid is.
De nieuwe vragenrubriek in het Erasmus Magazine: ‘Vraag het Marion!’
Ik heb begrepen dat er de mogelijkheid komt om Marion Koopmans een aantal vragen voor te leggen via een nieuwe rubriek van het Erasmus Magazine; ‘Vraag het Marion’. Marion zal dan advies en goede raad geven aan alle mensen die vragen hebben over SARS-CoV-2, COVID-19 en het Long-COVID syndroom. Als viroloog kan Marion dat. En ze doet het ook nog eens helemaal belangeloos.
De moderator is Marino van Zelst van het inmiddels helaas ter ziele gegane Red Team, het team topwetenschappers dat onze regering adviseerde over de te volgen strategie bij de aanpak van de corona-crisis, in aanvulling op het OMT. Mede dankzij hem kan de Nederlander fijn thuis werken, heeft de Nederlander een heel rustig en ontspannen leven, en kan veel geld sparen voor de toekomst. Samen met Marion zal hij de vragen beoordelen op hun relevantie en deze vervolgens bespreken. Hij heeft er nu wel tijd voor.
Van deze mogelijkheid wil ik graag gebruik maken, aangezien ik een aantal vragen heb voor Marion Koopmans en Maarten Keulemans. De laatste treedt op als secondant van Marion, en zal het wetenschappelijk inhoudelijke deel van de vragen voor zijn rekening nemen. Ik hoop natuurlijk dat Marion en Mario mijn vragen relevant zullen vinden en deze in het Erasmus Magazine willen bespreken. Natuurlijk heb ik de doorwrochte en wetenschappelijk goed onderbouwde analyses van Maarten Keulemans gelezen. Hij is wetenschapsjournalist bij de kwaliteitskrant de Volkskrant, en ik heb van hem, het moet gezegd, veel geleerd.
Zo heb ik van Maarten geleerd dat het Chinese bewind heeft vastgesteld dat er in oktober en november 2019 geen medewerkers van het laboratorium in Wuhan ziek zijn geweest. Verder hebben Chinese wetenschappers ook geen antistoffen gevonden bij de medewerkers van het WiV. Zij hebben hiervan de president van China, Xi Jinping, op de hoogte gesteld, en hij heeft dat nog eens bevestigd.
Verder heeft Marion Koopmans vastgesteld dat het de medewerkers van het laboratorium in Wuhan maar bij drie vleermuisvirussen gelukt is om deze in menselijke cellen op te kweken. Dat blijkt zo moeilijk te zijn dat het zelfs Maarten Keulemans niet gelukt is, nadat hij zelf de experimenten nog eens over heeft gedaan, natuurlijk met de nodige aanwijzingen van Marion via de WhatsApp. Het is een sterk argument tegen de gedachte dat het SARS-CoV-2 virus uit het laboratorium ontsnapt zou kunnen zijn. Hoewel het WiV vrijwel ieder bekend coronavirus in de vriezer heeft liggen, is het bijzonder onwaarschijnlijk dat uitgerekend één van deze drie virussen die in staat zijn om menselijke cellen te infecteren, uit het laboratorium ontsnapt zou zijn.
Bovendien hebben Marion en Maarten in goede samenwerking het virus nog eens goed in het laboratorium van het Erasmus bekeken, en zijn tot de gezamenlijke conclusie gekomen dat SARS-CoV-2 vol zit met willekeurige mutaties. Er is niet aan geknutseld en moet absoluut van dier naar mens overgesprongen zijn. Dat constateerde Marion al tijdens haar verblijf in Wuhan, waar ze de lokale markt bezocht waar het virus zich als eerste manifesteerde. Tijdens deze studiereis naar Wuhan stond ook nog een uitstapje naar de mijnschachten van Tongguan gepland, maar helaas waren deze wegens onderhoudswerkzaamheden en een grote schoonmaak niet voor het hooggeleerde publiek toegankelijk.
Daarnaast werd de toch al voor de hand liggende conclusie dat het om een zoönose moest gaan, nog eens krachtig bevestigd door een ingezonden brief in de Lancet in 2020, die ondertekend werd door alle toonaangevende virologen en andere wetenschappers, zoals Christian Drosten, Peter Daszak en Jeremy Farrar, maar helaas niet door Marion Koopmans en Ron Fouchier. De laatste had nog wat experimenten lopen met het H5N1 influenzavirus, die hoognodig afgerond moesten worden. Marion had helaas ook geen tijd, omdat er toch veel meer werk zat in de voorbereidingen voor haar nieuwe vragenrubriek in het Erasmus Magazine dan dat ze aanvankelijk gedacht had.
Er waren echter nog meer argumenten voor de stelling dat SARS-CoV-2 een zoönose moet zijn: Maarten beargumenteerde dat als het virus uit het WiV ontsnapt zou zijn, en de Chinese regering zou pogen om het een en ander onder het tapijt te schuiven, dit de Chinese regering nooit zou lukken. En dat zeker niet in het China van Xi Jinping. Dat is ondenkbaar en onbestaanbaar. Xi Jinping is in de afgelopen jaren een betrouwbare gesprekspartner gebleken voor de National Institute of Health (NIH) en heeft het mogelijk gemaakt dat Amerikaanse en Chinese wetenschappers in goede verstandhouding samen, schouder aan schouder, wetenschappelijk onderzoek naar coronavirussen in het laboratorium van Wuhan konden doen. Is er een betere samenwerking denkbaar waarbij de Verenigde Staten het wetenschappelijk onderzoek betaalt en de Chinese onderzoekers het uitvoeren? Xi Jinping is het westen gunstig gezind, en is dan ook al vele jaren een betrouwbare bondgenoot van het Westen. Hij heeft er geen enkel belang bij om een dergelijke gebeurtenis onder het tapijt te schuiven. Dat is gewoon een complottheorie. Aldus Maarten.
Het laatste argument van Maarten vind ik zelf nog het meest overtuigend. Ik zou er zelf niet opgekomen zijn, daarvoor is het geniale brein van Maarten voor nodig om dit argument te kunnen bedenken. Maarten Keulemans heeft vastgesteld dat de gemiddelde niet-Chinese wereldburger het volgende denkt bij SARS-CoV-2: ‘Enge Chinees + Virus = Ongeluk’. Bovendien heeft Maarten nog eens uitvoerig in de Volkskrant uitgelegd dat iedereen die twijfelt aan de voor de hand liggende conclusie dat het om een zoönose gaat, een laagopgeleide en niet bijzondere snuggere complotdenker is.
Het zijn sterke argumenten en onweerlegbare feiten die Marion Koopmans en Maarten Keulemans aanvoeren. En toch, ondanks dat, heb ik nog een aantal vragen.
Ga er maar even goed voor zitten, vooral Maarten, want ik zou niet willen dat je, net onderweg naar de tot jouw grote vreugde wederom geopende voetbalkantine van het bierteam in de 5e klasse journalistieke zaterdagamateurs van de Koninklijke Vereniging voor de Journalistiek (KVJ), opnieuw pardoes van je bierfietsje valt. Je zou je, nog maar net hersteld van de vorige val, onverhoopt bezeren. En dat wil niemand, want dat zou betekenen dat we jouw diepgaande analyses in de Volkskrant en op Twitter zouden moeten missen. Dat zou écht vreselijk zijn.
Wat er aan voorafging
In januari 2020 was ik werkzaam in het ziekenhuis in Terneuzen, waar ik in een gezellig familiehotel verbleef, het hotel Triniteit. Aan het eind van de avond kwam de eigenaresse, als ze aan het eind van haar lange werkdag klaar was met haar werk, vaak even bij de gasten zitten voor een praatje en wat gezelligheid. Samen zagen we de dramatische beelden uit Wuhan, waar een uitbraak van een nieuwe virale infectieziekte werd gerapporteerd. Ik denk dat iedereen de beelden van de overvolle ziekenhuizen en de wanhopige Chinese dokters, die om beademingsapparatuur, bedden en zuurstof smeekten, nog helder voor de geest heeft staan.
Ik weet nog goed dat ik destijds tegen de eigenaresse van het hotel zei, naar aanleiding van haar vraag, dat als er in ons land een dergelijke uitbraak van een nieuw virus zou plaatsvinden, ook onze IC’s binnen de kortste keren zouden overstromen met patiënten, simpelweg omdat deze ook bij een zwaar griepseizoen de patiënten vaak maar ternauwernood plaats kunnen bieden. Daar, op dat moment, heb ik het geen seconde voor mogelijk gehouden dat SARS-CoV-2 zich zo snel over de wereld zou verspreiden. De vorige soortgelijke epidemieën met SARS en MERS virus waren immers binnen de kortste keren onder controle, en hadden Europa nooit bereikt?
Die naïeve gedachte veranderde snel met de komst van SARS-CoV-2 naar Europa, en met het tonen op TV van de al even dramatische beelden uit Bergamo, Italië. Kort daarna werden ook de eerste ziektegevallen in andere landen gemeld, en uiteindelijk ook in Nederland. Omdat er geen rechtstreekse vluchten uit Wuhan op Schiphol landden, waardoor volgens Jaap van Dissel de kans klein was dat SARS-CoV-2 naar Nederland zou komen, had het virus aan medepassagiers op Heathrow de weg gevraagd, en uiteindelijk de gate van de vluchten naar Nederland weten te vinden. Half maart 2020 ging Nederland in een ‘intelligente lockdown’ en werden de poliklinische werkzaamheden in het ziekenhuis nagenoeg stilgelegd. Regulier verwezen patiënten werden niet meer gezien, alleen spoedpatiënten waren nog welkom. Het aantal verwijzingen van de huisartsen daalde hard, en ook een groot deel van de huisartsen sloot per saldo haar praktijk voor niet-spoedpatiënten. Maar zelfs toen realiseerde ik me niet ten volle wat ons allemaal nog te wachten stond. De werkelijkheid overtreft soms de ergste nachtmerries.
Ik kan me goed herinneren dat ik bijna onbeheersbare lachstuipen kreeg toen ik een collega, gewapend met een duimstok en een FF2 masker op zijn gezicht, het ziekenhuis binnen zag lopen, waarbij hij de duimstok gebruikte om de anderhalve meter tot zijn plotseling gevaarlijke geworden medemens af te meten. Met het FF2 masker op zijn snoet vertoonde hij een opvallende gelijkenis met Horner Simpson. En het was al een ‘bijzondere’ collega. Maar al snel veranderde de situatie en ook het gedrag van mijn collega’s. De sfeer werd onheilspellender en grimmiger. Er werden bezems op de stoelen in de wachtkamer gelegd, om te voorkomen dat er zomaar iemand de spreekkamer in zou lopen, en andere collega’s hielden angstvallig afstand, deels uit angst om kwetsbare familieleden te besmetten.
Zelf heb ik geen moment angst gehad voor SARS-CoV-2, maar mijn ouders zijn dan ook al overleden, en ik heb mijns inziens geen kwetsbare familieleden of vrienden die met een grote waarschijnlijkheid ernstig ziek zouden kunnen worden door COVID19. Een vriend is boven de zestig, een andere bijna zeventig. Beiden zo gezond als een vis, en zeker gezonder dan ikzelf. De een liet zich weloverwogen vaccineren, de andere even weloverwogen niet.
Toen de intelligente lockdown inging met het doel ‘flattening the curve’ had ik daar het volste begrip voor. Hoewel ik toen nog niet wist dat lockdowns nooit deel uitmaakten van de draaiboeken en protocollen die klaarlagen bij het uitbreken van een pandemie, klonk het mij logisch in de oren, en bovendien wist ik dat de zorg geen buffer had om veel meer mensen op te kunnen nemen dan normaal in de winter het geval was. Ik kon nog niet bevroeden dat de doelpalen voor het handhaven en afdwingen van de coronamaatregelen en de lockdowns steeds weer verzet werden, van ‘flattening de curve’, via een volgens de media continu dreigende overstroming van de intensive care, naar een drang- en dwangmiddel om zoveel mogelijk mensen gevaccineerd te krijgen, onafhankelijk van de vraag of ze dat nodig hebben of niet.
Inmiddels werkzaam in het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam, zag ik hoe verschillende afdelingen en IC’s opgetuigd werden voor de groeiende stroom patiënten met COVID19, en hoe het werk op de polikliniek veranderde; van patiënten live zien naar patiënten via beeldbellen ‘zien’ en telefonisch spreken, hoewel ik dat alleen heb gedaan tijdens de intelligente lockdown, en verder gewoon al mijn patiënten in levenden lijve heb gezien.
Eén van de arts-assistenten trof ik aan het begin van de weekenddienst in het Ikazia sipjes aan op de SEH. Hij zei dat hij zijn werk al enkele weken helemaal niet leuk meer vond, was bleek en angstig, en zei dat hij net een kleine had, en nu nog niet dood wilde. Waarop ik hem goedmoedig maar ook enigszins geïrriteerd een stevige tik op het achterhoofd gaf, met de mededeling dat hij weer normaal moest gaan doen, en dat het nu eenmaal ons werk was om voor patiënten te zorgen. Om eraan toe te voegen dat tegen de tijd dat hij ziek zou worden, ik al lang rustig en vredig op mijn buik op de Intensive Care zou liggen, mijzelf lavend aan de propofol en midazolam. Met het nodige respect voor, en medelijden met de mensen die mij zouden moeten keren.
Mondkapjes, altijd weer die mondkapjes
In die tijd kreeg ik voor het eerst mijn twijfels over de aanpak van deze crisis, die in de maanden erna alleen nog maar sterker werden. Dat Jaap van Dissel bij tijd en wijle ronduit hilarisch domme uitspraken deed in de pers en op TV, verbaasde mij geenszins: dat had ik wel vaker meegemaakt bij hoogleraren; niet zelden mensen met een sterk vernauwd maatschappelijk blikveld, en bovendien mensen die vaak al jaren niet meer worden tegengesproken. Mijn onrust begon bij het nemen van de messcherpe bocht van het demissionaire kabinet over het dragen van mondkapjes, met een beleid dat evolueerde van ‘niet zinvol’, via een dringend advies wél mondkapjes te dragen, uiteindelijk naar een verplichting per 1 december 2020. Jaap van Dissel was spontaan vergeten dat hij had gezegd dat mondkapjes niet zinvol waren, gepapegaaid door Hugo de Jonge.
Ik was hogelijk verbaasd toen ik de eerste collega’s, zelfs op het moment dat het officiële standpunt van regering en RIVM nog was dat het niet zinvol was om een mondkapje te dragen, vrijwillig met een chirurgisch masker door het ziekenhuis zag lopen. Ook toen kon ik nog glimlachen om zoveel domheid, bijgeloof en gebrek aan kennis. De voorzitter van het Medisch Specialistisch Bedrijf die verontwaardigd naar mijn mondkapje keek waarin ik grote gaten had geknipt: “Dat mondkapje van jou werkt toch niet op deze manier?” Waarop het antwoord volgde: “Dat van jou toch ook niet?”
Die verbazing sloeg om in verbijstering toen ik een dag na het uitvaardigen van het dringende advies in het Radboud ziekenhuis was, waar zonder uitzondering iedereen met een mondkapje liep. Dit academische ziekenhuis zou een bolwerk van evidence-based geneeskunde moeten zijn, waar men met een wetenschappelijke blik alles kritisch zou moeten beschouwen wat men doet en laat in de gezondheidszorg. Echter, mijn academische collega’s volgden zonder enige kritiek slaafs het advies van een minister zonder enig benul van wat wetenschap of geneeskunde inhoudt. Zonder enig protest en blijkbaar zonder enige twijfel. Ik begreep vanaf dat moment veel beter waarom ik niet in deze wereld pas: de eenheid van het medisch gilde gaat voor het volgen van de rede. Niet het nut van de handeling is van belang, maar de eenheid in het uitdragen ervan. Met één man staan achter het mondkapje, en zo geschiedde. Zelden heeft de medische goegemeente zich zo laten kennen, en zich zo te schande gemaakt als op dat moment.
Maar ook toen realiseerde ik me nog steeds niet dat dit nog maar het begin was van een massapsychose die vrijwel heel Europa in zijn greep nam. Met uitzondering van Zweden, waar wetenschap, wijsheid en ervaring uiteindelijk standhielden, niet in de laatste plaats door het grote vertrouwen dat het Zweedse volk had en heeft in het beleid. En wellicht vooral door het baken van rust en redelijkheid, Anders Tegnell, het gezicht van de Zweedse aanpak. Zweden dat térnauwernood standhield, omdat hoewel Anders Tegnell internationaal hevig onder vuur werd genomen, hij kalm, haast stoïcijns, de regie in handen hield. Tot op de dag van vandaag geniet hij het vertrouwen van de meerderheid van het Zweedse volk, terwijl het Nederlandse volk voor een grootste deel schamperend kijkt naar het zoveelste model van Jacco Wallinga, modelleur van infectieziekten en lid van het OMT, dat aan zijn computer ontsnapt en vervolgens door een haperende en twijfelende Jaap van Dissel aan de Tweede Kamer wordt gepresenteerd. De Tweede Kamer, een enkeling als Van Haga daargelaten, die de vele groteske voorspellingen, die vrijwel zonder uitzondering van elke realiteit gespeend waren, en de veelal lachwekkende adviezen van het OMT voor zoete koek slikte. Evenals de door de trias Mark Rutte, Hugo de Jonge en Ferd Grapperhaus voorgestelde belachelijke en volstrekt onbewezen maatregelen. De Tweede Slaapkamer die zelfs niet optrad tegen een minister van VWS die de ene blunder op de andere stapelde, en niet alleen miljarden aan gemeenschapsgeld verkwanselde, maar ook het vertrouwen van een groot deel van het Nederlandse volk. Diezelfde Hugo de Jonge die als een rasechte Minister van Propaganda voor de farmaceutische industrie de vaccins als enige beschikbare ‘weg terug naar de vrijheid’ aanprees als remedie tegen SARS-CoV-2, en er zelfs niet voor terugdeinsde om, ondanks de zeer beperkte kennis van de veiligheid van de vaccins op zowel de korte als ook de langere termijn, en zonder een greintje kennis van zaken, de vaccins voorstelde als volstrekt veilig. Dit vergezelt gaande met de weerzinwekkende en immorele uitspraak dat hij ‘geen enkel begrip’ had voor mensen die zich niet zouden laten vaccineren. Dit laatste was overigens niet bijster verrassend, aangezien hij in het afgelopen anderhalf jaar bij herhaling had laten zien geen enkel begrip te hebben van de situatie.
Woest
Na de verbijstering begon ik boos te worden. Heel boos. Zelden ben ik in mijn leven zo woest geweest als op het moment dat de Tweede en de Eerste Kamer, zonder enige kritische opmerking of terughoudendheid eerst de Spoedwet goedkeurde, en later ook de avondklok. Dit zonder enige aanwijzing in de geschiedenis dat het genomen pakket aan maatregelen, inclusief avondklok en lockdown, ook maar het minste effect zou hebben op de verspreiding van het virus, zoals inmiddels door meerdere studies wordt bevestigd. Maar de inmiddels volledig van iedere realiteit losgeslagen aanbidder van de ‘Chinese methode’, was nog lang niet tevreden. Hij tuigde een enorm testcircus op, eveneens naar Chinees model, waarbij ook asymptomatische mensen – voorheen ook wel gezonde mensen genoemd – getest moesten worden, en verder mensen met een snotneus, een hoestje, wat koorts, enige hoofdpijn of een dag diarree. Mensen die voorheen met een beker warme melk een dag naar bed zouden gaan, om daarna gewoon verder te gaan met leven. Het was nog nooit vertoond, zelfs niet voor veel ernstiger infectieziekten als COVID19, en het had nooit vertoond mogen worden.
In die tijd schreef ik, in het volste vertrouwen dat men deze waanzin nog wel kon stoppen met goede argumenten, mijn eerste stuk. Ik schreef een brief aan vier grote kranten, later naar mijn eerste omgeschreven blog; ‘De Wet van de Grote Getallen.’ Hoewel kort daarna een sterk op mijn brief gelijkend artikel in het NRC verscheen, had dit geen enkel effect op het volledig uit de hand gelopen maniakale ‘testen, testen, testen’, het mantra van de biomedisch gestoorde leden van het OMT, waarvan later bleek dat enkelen van hen dit bepaald geen windeieren legde.[1] Wie veel geld aan de gezondheidszorg wil verdienen, kan maar beter zijn morele principes op de parkeerplaats van het ziekenhuis achterlaten. Om voor sommigen onder ons is dat geen enkele moeite.
Donald Trump
Het moet in die tijd zijn geweest dat ik Donald Trump op de TV zag spreken over het ‘China Virus’, terwijl hij daarbij met een beschuldigende vinger naar China wees, en Xi Jinping ervan betichtte ‘een biologische oorlog’ begonnen te zijn. Volledig automatisch schaarde ik deze uitspraken onder de ‘alternative facts’ van deze man, aangezien die mijns inziens het sterk vernauwde wereldbeeld van Trump bepaalden.
Nu terugkijkend op die tijd, besef ik mij dat, ondanks mijn aangeboren en in de loop van mijn leven alleen maar toegenomen scepsis over, afkeer van, en wantrouwen jegens politici, bestuurders en vele vermeende ‘experts’, nog steeds te veel en te vaak uitging van de goede bedoelingen, kennis en kunde van deze mensen. In mijn 50e levensjaar had ik beter moeten weten. Maar ook in de maanden erna nam ik geen moment de hypothese serieus dat SARS-CoV-2 uit het laboratorium in Wuhan ontsnapt zou kunnen zijn, en het feit dat het Trump was die dit als eerste opperde, overigens niet bijster gehinderd door veel steekhoudende argumenten naar mijn mening, zal daar ongetwijfeld een grote rol in hebben gespeeld. Zoals dat ook heel veel anderen het geval geweest moet zijn.
Ondertussen zakte de wereld dieper weg in het dampende moeras van het massaal testen van gezonde mensen, het instellen van de meest bizarre en gestoorde maatregelen, het instellen van een avondklok, en het uit bossen, van stranden en uit parken knuppelen van jonge en oude mensen, en zelfs kinderen.
Dit uitgevoerd door de Nieuwe Bruinhemden van de Staat, door de overheid gefaciliteerd, geüniformeerd en gedegenereerd tuig, aangestuurd door aan ernstige karakterrot lijdende burgemeesters als Femke Halsma en Jan van Zanen, een en ander onder het goedkeurend oog van despootje in de dop Fred Grapperhaus, bij ons in huis steevast de Mussolini van Maastricht genoemd. Politie en justitie deden enthousiast mee, zoals in elk totalitair systeem. Anonieme en laffe dienders, zich verschuilend achter een mondkapje, helm en schild, hakten als doorgesnoven hooligans in op alles en iedereen die zij meenden het recht op vreedzaam protest te moeten ontzeggen.
De slachtoffers waren burgers uit alle lagen van de bevolking, die niet alleen het recht op te protesteren werd ontnomen, maar ook het recht om hun boterham te verdienen, het recht om zonder angst met familie en vrienden samen te zijn, het recht om buiten te zijn wanneer men dat wilde, en het recht om bioscoop, theater, restaurant of kroeg te bezoeken. En wie zich niet aan deze gezondheidsdictatuur wenste houden, werd bespied en zo mogelijk aangebracht door de Nieuwe NSB’ers aangesteld door de Staat, de BOA’s. Bij ons in het dorp werd een horecaondernemer met duizenden euro’s beboet omdat er om 18:05 nog twee mensen op het terras zaten die hun biertje nog niet op hadden. Naar later bleek hadden de twee BOA’s hier al een uur op gewacht, door het op een onopvallende plek parkeren van de auto met uitzicht op het terras. Het afgelopen jaar heeft ons opnieuw geleerd, zoals al zo vaak in de geschiedenis, dat er geen gluiperiger, immoreler en onbetrouwbaarder schorem bestaat, dan schorem in een door de Staat betaald uniform. Ik dacht dat de mensheid in dit opzicht enige vooruitgang had geboekt, maar zoals zeer velen voor ons die illusie moeten hebben gehad, werd ik ruw verlost van deze naïeve gedachte.
Het recht op onderwijs werd kinderen ontnomen, de scholen werden gesloten, en hiermee het recht om met vriendjes en vriendinnetjes te lachen en te spelen. Pubers werd het recht ontnomen om de voor hen broodnodige sociale interactie te hebben met hun leeftijdsgenoten. Ze werden afgescheept met inferieur onderwijs via beeldbellen, zonder enig sociaal contact en zonder enige interactie met docent of klasgenoten. Het aantal suïcides onder pubers en adolescenten is waarschijnlijk vele malen groter dan het dodental door COVID19, dat naar alle waarschijnlijk nagenoeg nul bedraagt onder kinderen en pubers, en de enige gezondheidsinstelling waar het echt tot ‘Code Zwart’ kwam was de kinder- en jeugdpsychiatrie.[2] En om te voorkomen dat zij hun mond open zouden doen om te protesteren, werden ze alvast verplicht een masker te dragen op de spaarzame dagen dat ze wel naar school mochten, en dit gold zelfs voor 11- en 12-jarigen op de basisschool. En dat voor een virus waar ze zelf niet of nauwelijks ziek van worden, en vrijwel nooit aan overlijden. Nee, zij werden ‘opgevoed’ door de gedragsunit van het RIVM, het nieuwe Departement van Angst, geleid door een afgedankte internist-infectioloog, die hen indoctrineerde met het verzinsel dat als zij zich niet aan de maatregelen zouden houden, ze daarmee hun oma, opa, vader of moeder zouden vermoorden.
Zelden heeft een overheid, geflankeerd door de biomedische wetenschap, zich zo misdadig gedragen tegenover onze kinderen. Wat ik hen toewens is niet geschikt om hierop te schrijven, maar er gaat geen dag voorbij dat ik de verantwoordelijke mensen de meest verschrikkelijke dingen zou willen aandoen. De thermosstaat van het hellevuur kan mij niet hoog genoeg gezet worden.
Ook onze ouden van dagen werd niets gevraagd, de Heilige Klopjacht op het Killervirus maakte dat het er voor regering en OMT niet meer toe deed hoe zij het allerlaatste restje leven door wensten te brengen. Rücksichtslos werden ze op hun kleine en donkere kamertjes opgesloten, om daar hun laatste dagen in eenzaamheid te slijten. Ze werden gedwongen getest, nog eens getest en opnieuw getest, ook al waren ze diep dement en verweerden zich met het laatste restje kracht dat ze nog in hun versleten lichaam en geest hadden, uit alle macht tegen deze door virologen, immunologen en microbiologen opgelegde gezondheidsterreur. Ze zagen alleen nog verzorgers met mondkapjes en spatschermen op hun gezicht, mochten niet meer samen eten en alle sociale activiteiten werden stopgezet. En als ze het zich dan toch in het hoofd haalden om zomaar een half uurtje in de frisse lucht door te brengen door een ommetje te maken, werden ze bij terugkomst bij wijze van straf voor zoveel onverantwoordelijk gedrag opnieuw veertien dagen opgesloten. En vanzelfsprekend opnieuw getest.
Ik hoop dat de dames en heren medici zich eindelijk realiseren dat ze enthousiast hebben meegewerkt aan dit misdadige beleid, zoals hun collega’s enthousiast meewerkten aan de eugenetica in de late jaren twintig en de vroege jaren dertig van de vorige eeuw dat deden, iets waar ze later liever niet meer aan herinnerd wensten te worden.[3] Nu is het niet de eugenetica maar de euvaccinatia die een strikte scheiding aanbreng in de maatschappij, waarbij de gevaccineerde der Übermensch is en de niet-gevaccineerde der Untermensch, ongeacht of die Untermensch beschermd wordt door haar eigen immuunsysteem na het doormaken van de infectie zelf. Een immuunsysteem dat dit al tienduizenden jaren behoorlijk goed doet, zo ook nu. Het maakt allemaal niet uit, die Untermenschen krijgen gewoon een elektronische niet-vaccinatiester opgeplakt, en worden geweerd uit stadions en van festivals.
De heren en dames medici, blijkbaar gespeend van ieder historisch besef, mensen als Ernst Kuipers, Diederik Gommers, Károly Illy en Patricia Bruining, ze kunnen tevreden zijn. Zij hebben de Nationaal-medische Staat weten te vestigen.
En natuurlijk waren er de uit maatschappelijke holen, kieren en gaten kruipende parasieten aangetrokken tot het grote geld, als strontvliegen door een koeienvlaai. Inhalig en opportunistisch addergebroed zoals Sywert van Lienden, Jan Kluytmans en vele anderen, die door middel van list en bedrog, zich zonder enige schaamte laafden aan het belastinggeld dat door Hugo de Jonge in grote hoeveelheden uit het raam van de Tweede Kamer werd gesmeten. Waar het buiten zachtjes neerdwarrelde op de hoofden van de lobbyisten en de heren en dames microbiologen en virologen; mensen zoals Ab Osterhuis die zes miljoen verdiende met zijn ‘adviescentrum’, Jan Kluytmans die van het door hem zuur gestolen geld een leuk optrekje kocht, en Marion Koopmans die eindelijk het door haar zo vurig gewenste ‘Kenniscentrum voor Pandemieën en andere Rampen’ kreeg, rijkelijk gefinancierd met belastinggeld.
Dit tot grote vreugde van de Belastingdienst, die er straks met frisse moed en hernieuwde energie weer stevig tegen aangaat, om de toch al getroffen middenstand, horeca en andere mensen die wél nuttig werk verrichten nog verder financieel uit te wringen. Dit om een volgend achterlijk stuk onbenul, zoals politiek Nederland die in eindeloze hoeveelheden genereert, op willekeurig welk ministerie of departement dan ook, opnieuw de mogelijkheid te geven om dit geld opnieuw bij miljarden tegelijk in de dan hagelnieuwe gracht van het Binnenhof te gooien.
De enige echte ramp die ons land het afgelopen bijzonder zwaar getroffen heeft, zijn onder andere mensen als Koopmans, Osterhaus en Kluytmans, twee van hen als vertegenwoordigers van het OMT, en politici waaraan als enige eis werd gesteld dat ze beschikten over een geldig brevet van onvermogen, alvorens hen toestemming werd gegeven om met de sloophamer wild in het rond zwaaien in onze maatschappij. Om daarna trots op de ruïnes te kunnen dansen.
Godallemachtig
God keek hoofdschuddend toe met zijn wijze en grijze hoofd. Hij streek herhaaldelijk door zijn grijze baard, en draaide peinzend puntjes aan het uiteinde. Hij had destijds zijn werkweek toch moeten beperken tot vijf dagen. Die zesde dag was er nét eentje te veel geweest, die had hij veel beter soezend en slapend door kunnen brengen onder de boom die hij aan Adam en Eva had geschonken.
Nee, Zijn Schepping op de zesde dag was zeker niet zijn beste geweest. Na vijf dagen was hij moe geweest, hij had eigenlijk geen inspiratie meer gehad, en hij had Zijn Scheppingswerk op die dag een beetje afgeraffeld. En nu maakten zij, juist die Schepping die de kroon op Zijn Werk had moeten zijn, er al jaren een ongelofelijke bende van. Die zesde dag, hij had het écht niet moeten doen. Hoe moest hij de rivieren en zeeën ooit weer schoon krijgen, aangezien de rivieren verstopt raakten en de zeeën dichtslibden door de enorme berg mondkapjes die door Zijn Mislukte Schepsels massaal achteloos werden weggegooid. En dan ook nog geïnitieerd door twee mensen die beweerden tot Zijn Fanclub te behoren. Hij zou ze eigenlijk moeten royeren. De ongehoorzaamheid van Eva was er verdorie niets bij.
Hij had nog zó gezegd dat ze een beetje voorzichtig met Zijn Schepping om moesten gaan, maar er was helemaal niets van terecht gekomen. En nu was er geen weg meer terug, Hij had geen andere keus meer, en zou ze maar gewoon moeten laten verzuipen in hun eigen rotzooi. Ze hadden het er tenslotte naar gemaakt. Bij de volgende zondvloed zou er in ieder geval geen plaats zijn voor de mens op de ark, zoveel was zeker. En in ieder geval niet voor de leden van Zijn Eigen Fanclub.
Waanzin windkracht 10
De toch al sterke wind van de corona-waanzin nam toe tot orkaankracht, om daarmee haar verwoestende werk te doen in onze maatschappij, maar zoals altijd nóg veel meer ellende aanrichtte onder de allerarmsten op deze aarde. Gedanst werd er niet meer, alleen de sloophamer werd nog gehanteerd, omdat mensen als Mark Rutte meer ‘geïnspireerd’ raakten door de wollige en warrige hersenspinsels van een ex-consultant, die in werkelijkheid geen enkele kennis van, of ervaring met het bestrijden van een pandemie had, dan het advies te volgen van ervaren en kundige mensen zoals Martin Kulldorf, Sunetra Gupta en Jay Bhattacharya. Mark Rutte, die liever het warrige pseudogeleerde geleuter van Tomas Pueyo las, dan de vele stukken die Martin Kulldorff heeft geschreven.[4] Het is het beste bewijs dat dergelijke volstrekte onbenullen niet moet laten beslissen over belangrijke zaken, simpelweg omdat ze niet het kaf van het koren kunnen scheiden, en dus ook geen idee hebben welke adviseurs en experts ze moeten geloven en welke niet. Het maakt ze bijzonder gemakkelijke prooien, ‘sitting ducks’, voor de vele lobbyisten, zoals die van de farmaceutische en biomedische industrie, voor wie in politiek Den Haag de rode loper werd uitgerold toen SARS-CoV-2 zich uitbreidde over de wereld.
Ondertussen las ik zoveel mogelijk om enige orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd en om mij heen, zowel wetenschappelijke artikelen, als ook beschouwende stukken, waarin auteurs hun licht lieten schijnen op de ontwikkelingen. Mensen als C.J. Hopkins, maar ook de diverse auteurs van het American Institute of Economic Research. Ik stuitte bij toeval op de the Great Barrington Declaration,[5] geschreven door drie wetenschappers die de absolute top vertegenwoordigen in hun vakgebied, en in hun verklaring pleitten voor een ‘focussed protection’ van kwetsbare en oudere mensen, en ondertussen het virus rond laten gaan in dat deel van de bevolking dat weinig tot niets te duchten had van SARS-CoV-2. Dit op basis van alom beschikbare kennis en kunde, zoals vastgelegd in diverse richtlijnen en protocollen, waarin het tot dan toe gevoerde beleid inclusief lockdowns nooit als mogelijke optie werd genoemd. De beschikbare kennis werd achteloos over de schutting met China gegooid toen dit land zijn totalitaire corona-aanpak agressief oplegde aan de rest van de wereld
Hoewel ik dacht dat het toppunt van de waanzin inmiddels wel bereikt was, bleek dat het nog erger kon. Martin Kulldorff, Sunetra Gupta en Jay Bhattacharya werden aangevallen, veroordeeld, geridiculiseerd, gemarginaliseerd en besmeurd, voor het overgrote deel door politici, artsen en wetenschappers die geen enkele ervaring met, of kennis van Public Health hadden. De mainstream media droeg meerdere grote keistenen bij door de meest grote nonsens als absolute waarheden te verkondigen, zonder zich ook maar een moment te verdiepen in de steekhoudende en goed onderbouwde argumenten die deze drie mensen aandroegen.
Ik las alles vervolgens van deze drie wetenschappers dat ik kon vinden, en zo werden zij de bakens van de wetenschappelijke rede en de bitter noodzakelijke ervaring met het in praktijk brengen hiervan. Inmiddels is duidelijk geworden dat het door hen voorgestelde en uitgevoerde beleid het énig juiste beleid was, zoals in Zweden en ook in Florida intussen als bewezen mag worden beschouwd. Florida, waar nota bene de republikeinse gouverneur Ron de Santis als een van de weinigen zich wel liet leiden door de adviezen van Stanford’s Jay Bhattacharya, Harvard’s Martin Kulldorff and Oxford’s Carl Heneghan and Sunetra Gupta.[6] Het is de absolute top van de wetenschap in Public Health van de drie hoogst aangeschreven universiteiten ter wereld, waarbij bijvoorbeeld een Jaap van Dissel, een Patricia Bruining, een Jacco Wallinga, een Marc Bonten, een Károla Illy, een Jan Kluytmans en een Marion Koopmans toch enigszins bleekjes en magertjes afsteken. Ik hoop dat zij de rest van hun leven niet meer rustig slapen, als ze zich realiseren wat een enorme puinhoop zij er van gemaakt hebben, al vrees ik dat ze er geen oog minder om dichtdoen.
Terwijl de corona-waanzin naar een nieuw dieptepunt daalde, raakte de vraag naar de origine van SARS-CoV-2 volledig op de achtergrond. Donald Trump was geen president meer, Anthony Fauci had het volle vertrouwen van de nieuwe Democratische president Biden, en alle experts beleden in grote eenstemmigheid dat het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid moest gaan om een zoönose, waarbij het virus van dier naar mens overgesprongen moest zijn. Dit was immers ook bij SARS en MERS het geval geweest? Ondanks dat mijn vertrouwen in de wetenschap en politiek in de voorafgaande maanden al een vernietigende dreun had gehad, leek mij deze verklaring een aannemelijke, en waarschijnlijk de enig juiste.
Alina Chan
Dat veranderde toen ik een twitteraccount opende en daar stuitte op de ingewikkelde draadjes van een jonge postdoc van het Massachusetts Institute of Technology (MIT). Hoewel ik aanvankelijk niet alles begreep wat ze schreef in haar twitterdraadjes, was ik bijzonder onder de indruk van haar grote kennis van zaken en haar wetenschappelijk goed onderbouwde argumenten, altijd voorzien van degelijke wetenschappelijke referenties. En het was deze briljante jonge postdoc van het MIT die als eerste serieus de mogelijkheid opperde dat het SARS-CoV-2 virus uit het WiV ontsnapt zou kunnen zijn. Let wel! Ze zei niet dat het zeker was dat het virus uit het lab was ontsnapt, maar op basis van meerdere krachtige argument opperde ze de mogelijkheid. Wat die argumenten zijn, zal ik in de latere delen van deze serie uitgebreid bespreken.
Het was ook de tijd dat de meest wilde complottheorieën de ronde deden – waarvan een aantal, zoals de dreigende maatschappelijke vaccinatie-apartheid en het vaccinatiepaspoort nu realiteit zijn geworden, iets wat ik anderhalf jaar geleden voor absoluut onmogelijk zou hebben gehouden – en Alina Chan had weinig behoefte om die mensen ammunitie te geven voor de gedachte dat het om een biowapen ging dat China bewust zou hebben laten ontsnappen uit het WiV.[7] Ook realiseerde ze zich dat als ze met haar argumenten in de openheid zou treden, onmiddellijk in het Trump kamp geplaatst zou worden. Maar voor Chan waren politiek en complotdenkers ondergeschikt aan de wetenschap en het zuiver op basis van wetenschappelijke argumenten die haar hypothese ondersteunden. En dus publiceerde ze haar bevindingen.[8]
In haar publicatie torpedeerde ze eerst overtuigend de hypothese dat SARS-CoV-2 afkomstig zou kunnen zijn van de markt van Wuhan. Daarna gaf ze op basis van de door haar en een bevriende data-analist verzamelde gegevens, de drie theoretische mogelijkheden voor de origine van het virus. Op basis van haar analyse bleek onder andere dat het virus al vanaf het begin van de uitbraak opmerkelijk goed uitgerust was om mensen te infecteren. Dit was niet het geval bij SARS en MERS, want deze twee virussen evolueerden in de eerste maanden na de uitbraak onder de bevolking, en pasten zich zo steeds beter aan de biologie van de mens. Opvallend genoeg maakte SARS-CoV-2 deze ontwikkeling niet door, zoals Chan overtuigend aantoonde. Het was die twitterdraad van Alina Chan waarin ze haar bevindingen toelichtte, die maakte dat ik me pijnlijk sterk realiseerde dat dit allesbehalve een wilde complottheorie was, maar een serieuze mogelijkheid die gedegen onderzocht zou moeten worden.
Enkele dagen na het verschijnen van haar artikel op de preprint server kreeg The Guardian lucht van de publicatie, enkele dagen later gevolgd door een artikel in Newsweek, het op een na grootste weekblad in de Verenigde Staten. Dit tijdschrift publiceerde op 17 mei 2020 een artikel met de veelzeggende titel: ‘Scientists Shouldn’t Rule Out Lab as Source of Coronavirus, New Study Says.’[9] Ik kreeg het artikel van Chan veel later onder ogen, simpelweg omdat ik de mogelijkheid tot dan toe nooit serieus overwogen had.
Het was het moment waarop volgens Chan; “Shit exploded everywhere.”
En dit is ook het punt waar de persoonlijke gebeurtenissen, die voor mij tot het besef leidden dat een ‘lableak’ een reële mogelijkheid was, die tot dan toe nooit goed was onderzocht. Ik begon met het bestuderen van de maatschappelijke en wetenschappelijke ontwikkelingen, deels retrospectief, die tot de wederopstanding van deze ‘lableak’ hypothese hadden geleid. Ik las zoveel mogelijk van wat er op dit gebied aan artikelen verscheen in de betere internationale kranten en tijdschriften, maar ook in de relevante medische literatuur, hoewel ik met deze uitspraak op glibberige keien begeef, zoals in het afgelopen jaar pijnlijk duidelijk is geworden.
En dat is ook het moment dat ik deze blog beëindig en de volgende laat beginnen.
[1] Lid Outbreak Management Team verzwijgt financieel belang bij coronatesten. Follow the Money, 9 december 2020.
[2] ‘Code Zwart dreigt in de jeugdpsychiatrie.’ Argos VPRO, 17 april 2021
[3] Hanauske-Abel HM. Not a slippery slope or sudden subversion: German medicine and national socialism in 1933. BMJ. 1996;313(7070):1453-1463.
[4] Why I Had to Speak Out Against Lockdowns. Martin Kulldorff, Spiked June 6, 2021
[5] The Great Barrington Declaration. https://gbdeclaration.org
[6] Vindication for Ron de Santis. Wall Street Journal; March 5, 2021.
[7] Could COVID-19 Have Escaped from a Lab? Boston Magazine. September 9, 2020.
[8] SARS-CoV-2 is well adapted for humans. What does this mean for re-emergence? https://doi.org/10.1101/2020.05.01.073262
[9] Scientists Shouldn’t Rule Out Lab As Source of Coronavirus, New Study Says. Newsweek; May 17 2020.
