Af en toe valt er ook gewoon nog iets te lachen. Ik zie het beeld voorbijkomen van een volle tweede kamer die hard stond te klappen voor Oekraïne, het land waar de Russen binnenvielen na ongeveer dertig jaar te zijn geprovoceerd door het Westen, de Verenigde Staten voorop, met het kwispelende poedeltje genaamd de EU in haar kielzog. Daar stonden onze politieke helden, te klappen voor een oorlog waarin een hele generatie Oekraïense jongens en mannen de dood vindt op het slagveld.