Vanochtend stond hij weer voor de deur: ons aardappelmannetje.
Inmiddels 88 jaar geschiedenis, samengebald in een klein, vriendelijk en door het leven verkreukeld en verbogen mannetje. Hij kwam enkele jaren geleden zo maar aanwaaien in zijn brommobiel. Een spontane gebeurtenis, niks besteld, niets gereserveerd, nooit gepland, hij was er gewoon opeens. En hij bleef in de jaren erna komen, steeds met dezelfde vraag:
“Hebben jullie nog een zakje aardappelen nodig?”