Als puber en adolescent heb ik de Koude Oorlog heel bewust meegemaakt. Het was een continue schaduw over mijn bestaan. Ik had zo graag aanwezig willen zijn bij de val van de Berlijnse Muur. Het was een tijd van perestrojka en glasnost. Het IJzeren Gordijn werd opgetrokken, de Muur viel, en familie en vrienden van Oost en West vielen elkaar in de armen bij de hereniging van Oost- en West-Duitsland.
Het was een tijd van hoop. Er zou geen oorlog meer komen, alleen nog maar vrede. De wereld zou beter worden, en we zouden harmonieus omgaan met onze vroegere vijanden. Hoe naïef was ik.
De VS werd de nieuwe hegemon, met de Britten als trouwe bondgenoot. De NAVO transformeerde van een verdedigingsorganisatie tot een agressieve, nietsontziende oorlogsmachine. Een oorlogszuchtige organisatie die nu de westerse belangen moet bewaken en zo nodig met geweld neemt wat het wil hebben. De voorbeelden zijn talloos, ik zal ze hier niet opnieuw noemen.
Nu, iets meer dan 35 jaar later, ben ik geen puber of adolescent meer. Sadder, older and much wiser. Want het liep heel anders dan ik had gedacht en gehoopt.