In de reeks van 31 voorstellingen die ik gegeven heb, zijn er vijf mensen geweest die mij vroegen of het overlijden van een van hun geliefden te maken gehad zou kunnen hebben met vaccinatie met een van de twee mRNA-vaccins, waarbij er op medische gronden een zeer sterke verdenking bestaat dat dit inderdaad het geval is geweest. Het bewijs hiervoor moet normaal gesproken geleverd worden met behulp van pathologisch onderzoek, maar bij vier van de vijf mensen werd de relatie met vaccinatie niet gelegd, terwijl die op klinische gronden zeer wel vermoed kon worden. Dit op grond van het klinisch beeld, het tijdstip waarop mensen ziek werden, waarbij het ziektebeeld vrijwel onmiddellijk volgde op de vaccinatie, en omdat het om volstrekt jonge gezonde mensen ging. 

Dit is de meest indrukwekkende casus. Het is het verhaal van Wendy. Wendy kreeg een van de twee meest gevreesde complicaties van een hartspierontsteking: ernstig hartfalen. Het is niet door mij geschreven, maar door de moeder van Wendy. Ik heb haar gevraagd om dat te doen, zodat Wendy niet vergeten wordt. Ik had het al eerder gelezen, maar gisteren las ik het opnieuw met een brok in de keel en de tranen in de ogen. Het is een wanhopige schreeuw van een moeder die haar dochter langzaam zag sterven, maar niet gehoord werd door de behandelend artsen.

Waarom werd Wendy de vaccinatie fataal? Er zijn een aantal factoren die waarschijnlijk een rol hebben gespeeld. Ten eerste was Wendy heel klein, met een lengte van 1.38m lang en een gewicht van 50kg. Het was dus niet onredelijk geweest om de dosis bij haar te verlagen. Maar blijkbaar heeft niemand daarover nagedacht. Dan ging het om Moderna, wat in verhouding met het mRNA-vaccin van Pfizer een driemaal hogere hoeveelheid mRNA per dosis bevat. We weten dat het vaccin van Moderna veel meer en ernstiger bijwerkingen geeft dan het vaccin van Pfizer. Dan ging het ook nog om de tweede dosis en niet om de eerste, waarbij de bijwerkingen ook ernstiger zijn, omdat het immuunsysteem al ‘op scherp staat’. En last but certainly not least, het verhaal doet sterk vermoeden dat de tweede injectie intraveneus gegeven werd, waarbij het hart van Wendy de volle mep van het vaccin ontving. 

Noem mij één medicijn of vaccin dat onmiddellijk tot de dood leidt als dit per ongeluk intraveneus in plaats van intramusculair wordt toegediend. Een dergelijk vaccin of medicijn zou normaal gesproken nooit tot de markt toegelaten worden, tenzij het om een zeer ernstige en op korte termijn dodelijke ziekte gaat. Maar voor een virus dat voor Wendy zeer waarschijnlijk ongevaarlijk was, mocht dat wel. 

Dit is het verhaal van Wendy. Doodgespoten door Big Pharma, ‘experts’ van dubieus allooi, een malafide overheid,  en ‘100% veilig en 100% effectief’ Hugo de Jonge. Waarbij de verantwoordelijke instanties nu, vier jaar na dato, uit alle macht onderzoek naar de oversterfte frustreren en tegenwerken. En journalisten hiervoor hun ogen sluiten en tot op de dag van vandaag bezorgde artsen kleineren en beschimpen. En daarmee de nabestaanden schaamteloos recht in het gezicht slaan. Dat is de tijd waarin we leven. 

Maar Wendy is dood. 

Het had uw dochter kunnen zijn.  

 

Wendy’s verhaal

Wendy was een energieke, vrolijke en kerngezonde jonge vrouw van 32 jaar met een meervoudige beperking. Ze had verstandelijk een (test) nivo van een baby van 8 maanden, maar ze had wel 32 jaar levenservaring en dat maakte dat zij sommige dingen heel erg goed begreep. Ze kon niet praten en soms frustreerde dat haar enorm. Ze uitte dat door middel van zelfverwondend gedrag; ze was beresterk en op die momenten erg moeilijk te kalmeren. Vanwege een aangeboren afwijking aan haar voeten, en een in de loop der jaren ontwikkelde scoliose, is ze twee keer geopereerd en daardoor heeft Wendy een enorme angst richting artsen en ziekenhuis ontwikkeld. Als iemand maar zei: “Laat eens kijken” reageerde ze al met een stomp tegen haar hoofd.

Wendy woonde in een woonvoorziening waar ik haar 3 á 4 keer per week bezocht. Elke vrijdagochtend ging ik met haar therapeutisch paardrijden, dat was voor haar het hoogtepunt van de week, want zowel lichamelijk als emotioneel was dit een geweldige uitlaatklep voor haar. Wendy kwam met de feestdagen, vakanties en om het weekend bij ons logeren, wat ze altijd helemaal fantastisch vond.

En toen kwam Corona. In 2020 stortte haar o zo vertrouwde wereldje in. De lockdowns waren onbegrijpelijk voor haar; Geen bezoekjes meer van mama, geen logeerpartijtjes meer bij papa en mama, zelfs helemaal geen contact meer met ons en haar broer want (video)bellen was geen optie, daar begreep ze niets van en dat veroorzaakte alleen maar meer onrust. Geen paardrijden, geen dagbesteding… helemaal niets meer. Op haar 32^e verjaardag moest ik haar cadeau, het gebak, de ballonnen en versiering bij de voordeur afzetten, die werden naar binnen gehaald toen ik weer in de auto zat.

Wij waren destijds dan ook blij dat er eindelijk een vaccin was. Wij vertrouwden de overheid, de artsen op tv en onze eigen artsen, die steeds aangaven dat het veilig en noodzakelijk was om te vaccineren. Het hele mediacircus waarin je beelden zag van overvolle ziekenhuizen, ambulances in rijen voor de ziekenhuizen in de VK met patiënten erin die stonden te wachten op een bed binnen. Hier in NL specialisten die een beeld schetste dat we richting ‘code zwart’ gingen en dat artsen dan keuzes moesten gaan maken wie wel en wie niet behandeld zou kunnen worden maakte de angst voor Corona compleet.
Wendy vaccineren leek mij niet haalbaar gezien haar angst voor “witte jassen” maar mijn redenering was toen: “Als iedereen in haar omgeving gevaccineerd is dan is het voor Wendy ook veilig”. Ons grootste schrikbeeld was dat Wendy met Corona aan de beademing in het ziekenhuis zou komen te liggen.
De AVG (Arts Verstandelijk Gehandicapten) van de woonvoorziening heeft ons later overgehaald om Wendy (onder invloed van kalmerende medicatie) toch te laten vaccineren. We hoopten dat door ons meiske te laten vaccineren haar oude vertrouwde wereldje weer ‘open’ zou gaan, dat ze weer ritme en structuur in haar leven zou krijgen en weer kon gaan genieten van de leuke dingen in haar leven die haar door de complete isolatie ontnomen waren en die ze verschrikkelijk miste.

De eerste Corona vaccinatie verliep zonder problemen en op een warme rode plek op haar bovenarm na leek Wendy er niet veel last van te hebben.
Bij het zetten van de tweede vaccinatie zei de arts: “Shit, bij alle anderen gaat het goed en juist bij Wendy komt er wat bloed mee”, wij vonden dit destijds een heel vreemde reactie; pleistertje erop en klaar.. toch?

Wendy’s lichamelijke reactie was deze keer helemaal anders, ze werd echt ziek; ze kreeg koorts, begon te hoesten en ze was heel erg misselijk. De huisarts is toen bij haar geweest en vond het een “goede” reactie want het betekende dat haar lichaam antistoffen aan het maken was. Wendy kreeg een tabletje tegen de misselijkheid en paracetamol voorgeschreven, de koorts was na een paar dagen weg, en ze leek wel weer wat op te knappen. Echter bleef ze hierna regelmatig last hebben van kokhals- en braakneigingen, ze was vaak extreem moe en had regelmatig onverklaarbare transpiratie aanvallen.
Dat het echt niet goed met haar ging bleek na ongeveer 3 maanden; Wendy had geen koorts maar totaal geen energie en een hardnekkig vreselijke hoestje. Verschillende huisartsen zijn bij haar geweest, ze kreeg antibiotica kuurtjes en maagzuurremmers voorgeschreven maar niets hielp echt. Weer een maand later begon Wendy ineens heel erg veel vocht vast te houden en gingen er allerlei alarmbellen af. Haar lijfje was opgezwollen, ze hoestte, en ze was zo ontzettend moe en lusteloos; we hebben toen weer een dokter bij haar laten komen. Deze arts liet bloedonderzoek doen, en nog een Corona test die negatief was. De uitslag van het bloedonderzoek kwam rond 17:00 uur, het was helemaal niet goed. Het duurde tot de volgende dag 13:00 uur voordat de huisarts een ambulance geregeld kreeg die Wendy naar het ziekenhuis kon brengen omdat ziekenhuisartsen van twee verschillende afdelingen weigerde Wendy te zien. Wendy lag als een doodziek vogeltje in mijn armen en reageerde helemaal nergens op.

Er werd op de spoedeisende hulp een scan van haar bovenlichaam gemaakt, een hartfilmpje, bloed geprikt en voor de 2^e keer in 24 uur een Corona test afgenomen; uitslag GEEN CORONA. Wat hierna volgde was te bizar voor woorden; hoe ik als moeder moest vechten om Wendy opgenomen te krijgen. Na urenlang gewacht te hebben, en zonder een uitslag van alle onderzoeken gekregen te hebben wilde de EHBO arts Wendy met een plaspilletje naar huis sturen. Ik accepteerde dat niet omdat ik duidelijk zag dat Wendy doodziek was en ik heb dat ook, op een nette manier, heel duidelijk gemaakt. Nadat de SEH-arts een gesprek met “haar baas” heeft gehad kreeg Wendy een plaspilletje en mocht ze die nacht blijven. De arts verwachtte van mij wel dat ik een ‘niet reanimeren verklaring’ zou ondertekenen voor het geval het “mis” zou gaan ‘s nachts. Ik heb dat resoluut van de hand gewezen want even daarvoor wilde dezelfde arts Wendy nog met een plaspilletje naar huis sturen. Bovendien beslis je die dingen als ouders samen, en niet alleen.
Tijdens het opnamegesprek met een verpleegkundige vertelde ik dat Wendy erg slecht at en dronk, deze verpleegkundige zei meteen: Waarschijnlijk Covid dus, want dat geeft reuk- en smaakverlies.” [Addendum JB: dit is onzin, want een slechte eetlust past heel goed bij ernstig hartfalen.} Wendy had nota bene net voor de 2^e keer binnen 24 uur een Coronatest ondergaan die beide keren negatief waren.

De volgende ochtend kwam de zaalarts (internist) langs; hij vertelde dat ze op de scan hartschade hadden gezien die helemaal niet bij Wendy’s leeftijd paste, ook hadden ze “iets” op haar longen gezien, maar dat kon nog een restje van een oude infectie zijn. Met wat hartondersteunende medicatie en plaspilletjes wilde hij haar toch weer naar huis sturen. Gezien Wendy’s nog steeds doodzieke, labiele en lusteloze toestand wilde ik dit niet laten gebeuren en ik zei dit ook tegen die arts. Zijn reactie maakte mij ZO ontzettend boos!!
Hij zei: “Maar mevrouw u moet wel beseffen dat Wendy zeer intensieve zorg nodig heeft en dat het best druk is in het ziekenhuis” Mijn reactie hier op; “Wendy betaald ook de volledige zorgverzekeringspremie en heeft dus net zo goed recht op een bed in het ziekenhuis als elke andere Nederlander! En die intensieve zorg waar u het over hebt is onzin, want ik blijf 24 uur per dag bij Wendy, en van de woonvoorziening zijn ze ook hier van ‘s morgens 08:00 uur tot ’s avonds 22:00 uur, u heeft met haar waarschijnlijk minder werk dan met een reguliere patiënt”
De internist reageerde met: “Maar mevrouw, wat wilt u dan? Wilt u dat we een longspoeling doen, of een hart catheterisatie?”
Ik ontplofte zowat en zei: “IK WIL HELEMAAL NIKS, ik wil alleen maar weten wat er mis is met mijn kind en weiger te accepteren dat zij als een tweederangs burger behandeld wordt.”
“Nou”. zei de arts, “nou moet ik het wel voor mezelf opnemen want de longarts wilde Wendy niet hierheen laten komen, de cardioloog heeft haar geweigerd, en ik zei laat haar maar komen dan kijken we dan wel verder. Ik had om half tien de huisarts aan de telefoon en om kwart voor tien was Wendy al hier op de EHBO”
Ik werd nog bozer en riep: “Nou dat is heel erg knap want Wendy werd pas om 13:00 uur door de ambulance bij de woonvoorziening opgehaald, STOP met liegen!”
De arts komt naar mij toe, legt zijn hand op mijn schouder en zegt: “Zullen we het dan op een akkoordje gooien? Dan mag ze tot maandag blijven, maar u moet ook een beetje aan uzelf denken hoor…”
Mijn reactie: “Ik kan pas aan mezelf denken als ik weet wat er met Wendy aan de hand is en als ze geholpen wordt!”

Vervolgens werd er bij Wendy vocht afdrijvende medicatie via een infuus gegeven, en dit had een veel beter effect dan die plaspilletjes. Wendy verloor veel vocht en knapte zienderogen op. Die zondag, de 4^e dag na de opnamedag, was ze weer de vrolijke en gezellige Wendy die wij kennen. In de vroege ochtend van de daaropvolgende dag kreeg Wendy ineens weer die verschrikkelijke kokhals- en braakneigingen, dit duurde ongeveer een uur. Hierna lag Wendy weer als een dood vogeltje in bed. Een verpleegkundige die Wendy elke dag sinds haar opname gezien had begon zijn dienst en trok meteen aan de bel bij de artsen. Hij gaf aan dat hier echt iets niet goed was omdat hij ook had gezien hoe blij en actief Wendy de dag daarvoor was. Pas toen, 5 dagen na opname, kwam er voor het eerst een cardioloog kijken en werd er verder onderzoek gedaan. De uitslagen waren verschrikkelijk slecht; Wendy bleek zeer ernstig hartfalen te hebben, ook had ze een verruimde hartkamer en een lekkende hartklep, de pompfunctie van haar hartje was nog maar 15%. Een ziektebeeld dat totaal niet bij haar leeftijd paste. Op mijn vraag waar een dergelijk ernstige vorm van hartfalen vandaan kan komen kreeg ik als antwoord; “Dat kan 3 oorzaken hebben, een hartinfarct, langdurige hoge bloeddruk of een hartspierontsteking”. Tijdens het hartonderzoek zijn geen oude of nieuwe hartinfarcten waargenomen.

Wendy werd vanwege haar angst voor “witte jassen”, en het daaruit volgende zelfverwondende gedrag, regelmatig onder narcose tandheelkundig onderzocht en behandeld. Daarbij is nooit een hoge bloeddruk vastgesteld, dus een hartinfarct en langdurige hoge bloeddruk zijn uitgesloten.
Dan blijft alleen een hartspierontsteking (myocarditis) over; en gezien het moment waarop Wendy’s klachten begonnen zijn, meteen na de tweede vaccinatie tegen corona, was voor ons die link snel gelegd. Op mijn herhaaldelijke vraag aan diverse cardiologen/ arts-assistenten of er verband kon bestaan met de Corona vaccinatie kreeg ik steeds een ontkennend antwoord, behalve van een wat oudere cardioloog. Die staarde naar de muur achter mij en zei niets. Ook de arts verstandelijk gehandicapten stelde dat dit niet door de vaccinatie kon komen, het vaccin komt namelijk niet verder dan je arm. [Addendum JB: dat u even weet wat het medisch inhoudelijk niveau van deze arts was. Men mag van artsen verwachten dat ze op zijn minst iets lezen over de werking van een medicijn of vaccin dat ze zelf toedienen]

Een van de verpleegkundigen waar ik dezelfde vraag neerlegde, zei dat het goed was dat we Wendy hadden laten vaccineren want als ze corona had gekregen was het allemaal vele malen erger geweest… (hoe dan?)

Al met al hebben wij de ervaring dat er in het ziekenhuis heel erg slecht naar ons geluisterd werd. Zij zagen Wendy binnenkomen als een doodziek meisje, totaal uitgeblust en apathisch liggend in bed en gingen er van uit dat Wendy een bedlegerig meisje was met een verstandelijke beperking die niet kon praten. Als ik zei dat dit helemaal geen normaal gedrag was voor Wendy werd dat niet gehoord totdat ik een van de cardiologen een filmpje liet zien van hoe actief en alert Wendy was, en hoe ze zat te schaterlachen als je een balspel met haar deed. “Dat is inderdaad een heel andere Wendy”, was zijn reactie. Maar verder is hier niets over genoteerd of mee gedaan.

Het management van de woonvoorziening twijfelde of Wendy met een dergelijke hartaandoening wel terug kon komen naar de woonvoorziening en dat zeiden ze ook tegen mij. Er werd door hen al vanaf de diagnose regelmatig bij ons op aangedrongen dat we toch echt die ‘niet-reanimeren verklaring’ moesten tekenen; Dit hebben we nooit gedaan, op een gegeven moment heb ik aangegeven dat we het nu wel wisten en dat we zo’n verklaring zeer zeker niet gingen ondertekenen want het voelde alsof je als ouders daarmee zegt: “Doe geen moeite, laat haar maar doodgaan!”

Twee weken na haar opnamedag mocht Wendy naar huis, ze is daarna haar bed niet meer uitgeweest, eten en drinken ging slecht en ook de verzorging kostte haar teveel energie.

Precies een maand na de eerste opname ging het ineens weer veel slechter met haar en werd ze opnieuw een paar dagen opgenomen in het ziekenhuis, waar wederom een aantal onderzoeken werden gedaan die verder niets opleverde.

9 dagen voor haar overlijden moesten we weer een ambulance laten komen, toen kreeg ik van de ambulancebroeder te horen dat we toch echt serieus na moesten denken over een ‘niet reanimeren/ niet behandelen verklaring’ en of het allemaal wel zin had.. Het voelde zo ontzettend alsof het voor iedereen teveel moeite was om Wendy te helpen.

Ons meiske heeft na de diagnose van zeer ernstig hartfalen elf weken lang heel erg hard geknokt, en ontzettend moeten afzien want het ene na het andere orgaan kreeg zuurstofgebrek en haperde vanwege de zeer beperkte pompfunctie van haar hartje; haar lijfje was helemaal op. Het is niet in woorden uit te drukken hoe hartverscheurend het is om als ouders je kind zo te moeten zien lijden en helemaal niets te kunnen doen. Ik heb vanaf het begin van Wendy’s ziekbed, in het ziekenhuis, en nadat Wendy thuiskwam constant bij haar in bed gezeten met Wendy halfzittend tegen mij aan zodat zij makkelijker kon ademen, minder hoestte en daardoor ontspande en wat rust vond. Haar vasthouden was het enige wat ik voor haar kon doen en zij vond die nabijheid erg fijn want af en toe kwam haar handje omhoog en streelde ze mijn gezicht.

Een week voor haar overlijden had Wendy tijdens het slapen ademstops van 30 seconden per minuut en dat gedurende de hele tijd dat ze sliep. Elke keer dat ze stopte met ademen leek het dat ze overleden was, maar dan ineens begon ze weer te ademen. Het was voor ons heel moeilijk en emotioneel om haar zo te zien. Volgens de huisarts waren de ademstops slaapapneu en het enige waar ze Wendy mee konden helpen was een slaapmasker maar dat zou ze toch niet ophouden. [Addendum JB: dit is absoluut volstrekte flauwekul wat deze huisarts hier opdiste: het is een klassiek verschijnsel bij ernstig hartfalen.] Op mijn verzoek is toen door de huisarts contact gezocht met de cardioloog want die had mij bij de eerste ziekenhuisopname gevraagd of Wendy ademstops had, en ik vermoedde dat het zeer ernstige hartfalen van Wendy hier dus wel degelijk mee te maken had. Wij hebben hier van de huisarts niet echt antwoord op gehad maar de volgende dag belde de AVG om het wederom over de ‘niet reanimeren-/ niet behandelen verklaring’ te hebben, tijdens dat gesprek zei ik op een gegeven moment iets van: “…over 4 weken…”. De reactie van die arts sloeg in als een bom, zij zei: “Als Wendy er over twee weken nog is, dan is dat een medisch wonder.” Wij hadden op dat moment zelf nog niet in de gaten dat Wendy toen al echt met haar laatste dagen bezig was. We vonden het nog steeds heel lastig om die verklaring te ondertekenen dus toen heeft de arts een verklaring opgesteld waarin zij als medicus verdere behandeling als niet wenselijk achtte.

Het slapen werd een steeds groter probleem want Wendy wist helemaal niet meer hoe ze moest gaan liggen. De laatste dagen van haar leven kon ze niets of niemand meer dicht bij zich verdragen en wist ze zich met zichzelf geen raad. Ik zat naast haar bed en hield haar hand vast, dat was het enige wat ze nog wel kon verdragen en ook fijn leek te vinden.

Uiteindelijk is onze lieve Wendy 7 maanden en 6 dagen na haar 2^e Corona vaccinatie overleden.

Wij missen haar zo verschrikkelijk, maar we weten dat haar lichaam helemaal op was. We hopen van uit de grond van ons hart dat zij nu op een betere plek is en rust heeft mogen vinden. En dat ze verlost is van al haar beperkingen en pijn.

Rust zacht lieve Wendy; Voor altijd in ons hart.

Je liefhebbende ouders en broer.

Twee maanden na Wendy’s overlijden was er op de woonvoorziening een evaluatie gepland met de huisarts, de persoonlijk begeleider (PB-er) van Wendy, de AVG en een verpleegkundige van het Expertise Verpleegkundig Team van de woonvoorziening. Het doel van deze evaluatie was om als ouders samen met de 4 professionals te bespreken hoe alles rondom Wendy’s ziekbed en overlijden verlopen was en of wij hun nog iets mee konden geven waar zij dan eventueel iets van zouden kunnen leren. Op zich klinkt dat heel goed, maar toen wij op die afspraak aankwamen waren zowel de AVG als de huisarts niet aanwezig; Zij hadden aan de woonvoorziening doorgegeven dat ze verhinderd waren. Wij voelden ons zelfs na Wendy’s overlijden door de artsen niet gehoord of gezien. Voor hen gewoon “Case Closed”?

~~~~~~~~

Ik wil dit verhaal delen omdat Wendy de allerhoogste prijs heeft betaald, wij ervan overtuigd zijn dat haar ziekte en overlijden veroorzaakt is door het vaccin tgen corona, en vooral omdat vaccinatieschade door de overheid nog steeds niet fatsoenlijk onderzocht, totaal genegeerd en onder het tapijt geveegd wordt. Het echte onderzoek naar vaccinatieschade/oversterfte door Meesters e.a. wordt gewoon genegeerd.

Een ontroostbare moeder,

Nicole Prinsen