Bij de boekpresentatie van het boek ‘Pandemische Chaos, het boek over de coronapandemie van Dick Bijl, sprak ik Wierd Duk. Niet dat ik hem opgezocht had, want op social media had ik hem bij herhaling gewezen op de verkeerde aannames en inconsistenties in zijn berichtgeving. Ik ergerde me daar vreselijk aan, en liet hem dat op niet mis te verstane wijze weten. Wierd Duk vond mij op zijn beurt arrogant, neerbuigend en belerend. En dat klopt: ik kan heel slecht tegen mensen die wel een mening hebben en die luidruchtig verkondigen, maar niet de moeite willen nemen om zich in de materie te verdiepen, en ook niet wensen te luisteren naar mensen die dat wel doen. Dat type mensen – in groten getale vertegenwoordigd in het journalistenrapalje – halen het slechtste in mij boven. Of het beste, dat is wellicht een kwestie van smaak. Ik neig naar het laatste.
Maar sinds vandaag weet ik het zeker: het is het laatste. Sommige mensen kramen zo ongelofelijk veel onzin uit, dat ze een dergelijke schrobbering verdienen. Natuurlijk bestaat er het recht op vrije meningsuiting, en dat is een groot goed. Maar er bestaat geen recht op het automatisch ontvangen van respect voor het doen van de meest stupide uitlatingen, of voor het bij herhaling verkondigen van de grootst mogelijke kullekoek. Respect wordt verdiend en dient nooit te worden gevraagd, aangezien de vraag naar respect impliceert dat je het niet verdient.
Als voorbeeld noem ik opnieuw Maarten Keulemans: gespeend van iedere kennis of kunde, en iemand die er maar geen genoeg van lijkt te krijgen om dat gebrek steeds opnieuw te etaleren. Om vervolgens verongelijkt te reageren als hij met de feiten – in de vorm van wetenschappelijke artikelen of de goed onderbouwde standpunten van ter zake deskundigen – om de oren wordt geslagen. Dat is ook de reden dat Keulemans niet in gesprek wil met kritische wetenschappers of artsen. Hij durft niet. De narcistische geest is nu eenmaal snel gekrenkt en herstelt zich over het algemeen maar moeizaam.
Die feiten zijn de speldenprikken voor de samenklonterende zeepbellen in hun hoofd, die daar in grote hoeveelheden geproduceerd worden als ze hun eigen journalistieke scheten opsnuiven, waarbij het zeefbeen als bellenblazer fungeert. Normaal gesproken ligt op het zeefbeen de voorhoofdskwab, maar bij mensen als Keulemans ligt die samen met de andere hersenkwabben en de kleine hersenen op de eerste verdieping van het verder lege pand: het tentorium cerebelli.
Van deze mensen is het brein niet groter dan een glibberige grijsgroene snottebel. De reden waarom ze vanuit de hoogte – de neus in de lucht – kijken naar hun medemens is een bittere noodzaak, omdat als ze dat niet zouden doen, het gevaar bestaat dat het zielige hoopje hersencellen er vanaf zou glijden, en via het achterhoofdsgat en het wervelkanaal angstvallig snel in de buurt komt van de achteruitgang, de endeldarm. Waar men het niet meer kan onderscheiden van datgene wat normaal gesproken via deze route het lichaam verlaat.
Maar waar deze verregaande domheid, stuitende arrogantie, onmetelijke stupiditeit en een volstrekt gebrek aan kennis is, is er altijd weer een overtreffende trap. Deze overtreffende trap kan bij De Telegraaf gevonden worden: Hester Zitvast.
Ik werd gewezen op een column van haar van
1 december 2021 genaamd ‘Arme docenten, je zal met die dwarse ouders in gesprek moeten’. Ik wees haar op Twitter liefdevol op een aantal hooghartige en lachwekkende uitspraken, waar mevrouw Zitvast geen antwoord op gaf, maar zich huilend beklaagde over de ruwe wijze waarop ze behandeld werd naar aanleiding van haar literaire hoogstandje. Dat kostte me weliswaar mijn account, maar dat was het waard, want het gaf mij de inspiratie die ik nodig had om deze blog te schrijven. En deze blog – in tegenstelling tot een twitterdraadje – verdwijnt niet meer.
Als arts ziet men patiënten uit alle lagen van de bevolking: arbeiders, ambachtsmannen en -vrouwen, ambtenaren, wegwerkers, straten-makers, advocaten en juristen, bestuurders, leraren en leraressen, politici en zelfs artsen: het komt allemaal voorbij in de spreekkamer. Dat maakte het vak ook zo leuk. En steevast – onafhankelijk van het opleidingsniveau – komen er elke week mensen voorbij die, zoals een collega al eens kernachtig verwoordde, aan de walnotenboom zijn geboren. Waarmee hij bedoelde te zeggen dat het brein als eerste gevormd wordt, en daar later een hoofd, romp, armen en benen aangroeien, maar het brein tot de grootte van een walnoot beperkt blijft.
Ik heb vanaf januari 2020 de titels van haar blogs, zoals gepubliceerd in de Telegraaf, doorgenomen en vooral bekeken wat ze over het SARS-CoV-2-virus en COVID-19 heeft geschreven. De conclusie is onontkoombaar: Zitvast is niet aan de walnotenboom geboren. Haar snottebellenbreintje is al van het tentorium afgeglibberd en heeft de roetsj naar de endeldarm al gemaakt. Wat rest zijn drie hersencellen: één voor de aansturing van de linkerkant, één voor de aansturing van de rechterkant, en één die fungeert als aan/uitknop voor het licht in de verder lege bovenkamer.
Ik heb bij mensen als Hester Zitvat niet de illusie dat wetenschappelijke kennis en inzicht nog iets kunnen redden. Daarvoor zijn meer dan drie hersencellen nodig, en waar die niet beschikbaar zijn, valt er ook niets te leren. Ik zal haar nuffige holle frasen niet proberen te ontkrachten: dat heeft geen enkele zin. Alles is al gezegd, alles is al geschreven, maar wat men ook schrijft of leest, het weerkaatst alleen maar tegen de wanden van de lege schedel van mensen zoals Hester Zitvast. Ik schrijf dan ook niet om haar wijzer te maken – wonderen bestaan niet – maar om aan geschiedschrijving te doen, zodat haar kinderen en kleinkinderen nog eens trots terug kunnen halen welke bijdrage moeder en oma geleverd heeft aan ‘De Nieuwe Tijd’. En Hester aan de hand van deze blog nog eens trots kan vertellen waarom de Waddenzee gedempt is met miljarden afgedankte mondkapjes en weggegooide sneltesten, en waarom hun hele familie om de week door hiervoor speciaal opgeleide BOA’s geprikt worden om hen ‘gezond’ te houden.
Als ik zo de koppen van de blogs doorneem, vraag ik me sowieso al af wat iemand als zij in een nationale krant te zoeken heeft: ‘seks tegen de zin’, ‘sexchallenge’, ‘op de motorkap genomen’, ‘sekstoys’, ’te snel laten ontmaagden’, ‘heerlijk om hem aan de telefoon te horen hijgen’, ‘seks met de overbuurman’, ‘we zijn echte zomerseksers’. Het lijkt me uitermate relevant voor de Story of de Margriet, voor mijn part de Linda, maar voor de Telegraaf? Of is dat wat Wierd Duk bedoelde toen hij zei dat het elke dag chaos is op de redactie en iedereen zijn stinkende best doet om de krant maar weer gevuld te krijgen? Wordt Zitvast ingevlogen als zelfs de reclamemakers het af laten weten? Of als de gehele redactie gezond thuis moet zitten wegens een positieve sneltest?
Uiteindelijk komt ze op 15 september 2021 toch met haar eerste beschouwing van de coronacrisis, met de veelzeggende titel: ‘Estelle blijft daten… Seks tijdens corona geeft me troost.’ Pats, boem, raak. Want ‘Meta heeft drie bedpartners: die afwisseling vind ik heerlijk’. Drie paar billen die een flinke pets krijgen van Hester. Heerlijk. Weer een pagina voor de helft gevuld.
Na het doornemen van de eindeloze reeks Porna begin ik te twijfelen of haar grijsgroene snottebel haar lichaam wel echt via de endeldarm heeft verlaten, of toch nog in de regio is blijven hangen. Zo langzamerhand denk ik te weten hoe haar literaire hoogstandjes tot stand komen, en krijg ik steeds meer de indruk dat ze denkt met een orgaan dat daar nadrukkelijk niet voor bedoeld is.
Maar op 19 november schrijft ze dan toch echt iets dat met de coronacrisis te maken heeft: over de vaccinatieplicht. Die dag was de overbuurman niet beschikbaar en haar seks-toys waren allemaal kapot. De zomer was voorbij, en helaas was ook haar telefoon stuk. En tot overmaat van ramp waren ook haar drie bedpartners allemaal op vakantie en – hoe is het mogelijk – had ze geen zin in seks. Geen bil beschikbaar meer om een flinke pets op te geven.
En dus moest ze uit arren moede – bij gebrek aan vagina’s, penissen, seksspeeltjes, billen en motorkappen – iets schrijven over een onderwerp dat niet over seks ging. En dus schreef ze een column over verplichte vaccinatie. En dat gaat meteen al fout.
Zo zegt ze al in de tweede alinea: ‘Noem mij een schaap…’
Dat zou ik anders een uitstekende typering vinden voor mensen zoals Hester, maar zelfs schapen worden niet aan de walnotenboom geboren, dus die term is hier niet van toepassing. Zitvast stelt dat ‘als je je informatie haalt bij de mensen die er echt verstand van hebben – en dat is dus heel belangrijk – ook vertrouwt, zie ik geen enkele reden tot het weigeren van het vaccin.’ Met ‘mensen die er echt verstand van hebben’ bedoelt ze de farmaceutische industrie. Het is alsof ik Xi Jinping moet vertrouwen, als hij zegt dat ik beter steenkolen in de tank van mijn oude Benz kan gooien in plaats van LPG te tanken. Omdat Xi Jinping nu eenmaal veel verstand van steenkool heeft, en hiervan toevallig in China ook heel veel uit kolenmijnen worden geschept.
Maar Hester was nog niet uitgeschreven: niet omdat haar drie sekspartners allemaal aan AIDS of tuberculose overleden zijn, maar omdat ‘corona haar seksleven heeft verpest’. En dus schrijft ze op 2 december een column met als titel ‘Geen mondkapje op? Dan ook geen boodschappen doen’ Ze vertelt over haar moeder die op de wachtlijst staat voor de behandeling van een aneurysma in de hersenen, en nu langer moet wachten door al die COVID-lijers die geen mondkapje willen dragen. Ze noemt hen ‘epic losers’, de ideale zondebok voor hen die de waarheid niet onder ogen willen zien dat de overheid – met Rutte en De Jonge voorop – haar zorgplicht verzaakt heeft. Het is weer grenzeloos egocentrisme van een driehersencellige, die zich nog nooit afgevraagd heeft hoe groot een virusdeeltje eigenlijk is ten opzichte van de poriën van het mondkapje. En ook niet dat zo’n virusdeeltje nog kleiner is dan haar microscopisch grote breintje, al scheelt ook dat weer niet zo heel erg veel.
Daarna blijft het weer even stil, want Hester ‘had nog even seks met de man van haar beste vriendin’, en dat gaf wat wrijving in de familie. Dat geeft een gedoe met testen, want het is toch lastig om zo’n test op gonorroe of syfilis te onderscheiden van een test op COVID-19. Welke wattenstaaf steek je nu precies waar in? Voordat je het weet heb je een coronale vaginitis of syfilis aan je tong. Voor je het weet hoest de penis van de overbuurman en hangt er een druiper aan je neus. Hoe dan ook, een neurosyfilis zal Hester niet snel krijgen.
Vervolgens vraagt ze zich af of ‘ongenuanceerde toetsenbordridders ook face-to-face ook hun mening durven te geven?’ Ik zou voorzichtig willen zeggen, beste Hester, probeer het eens. Maar bezint eer ge begint: ik heb een erg goed geheugen, ben bijzonder rancuneus en behoorlijk ad rem. Ik weet niet of jouw tere zieltje daar wel tegen kan, maar je mag het zeker proberen.
Maar ze was nog niet klaar. Op 14 september 2021 richt dit druipende huppelkutje zich op de mensen die tegen een coronapaspoort zijn: als gezegd, ik ga het niet hebben over de volledig ontbrekende medische onderbouwing van het coronatoegangsbewijs. Ik heb hierover meer dan genoeg geschreven, en met mij vele anderen. Voor Hester Zitvast maakt dat allemaal niet uit: de ‘wetenschap’ zegt dat het goed is, en dan is het zo. De werking van vaccins is volgens haar ‘gewoon bewezen’. Waarbij ze niet weet wat het verschil is tussen een klassiek vaccin en een mRNA-vaccin. Waarbij ze het verschil niet weet tussen toepassing van vaccins ter voorkoming van ziekte in het kader van het Rijksvaccinatieprogramma, met behulp van steriliserende vaccins, toegediend aan mensen met een perfect werkend immuunsysteem – kinderen – en tijdens een periode van een lage infectiedruk, in vergelijking met het toepassen van een vaccin om een pandemie te beëindigen, door middel van het massaal toedienen van een matig werkend vaccin, zonder steriliserende werking, toegediend aan een significant deel van de mensen met een zeer matig werkend immuunsysteem, en dat ten tijde van een hoge infectiedruk. En met de neus van mevrouw tutmuts parmantig richting hemel gericht, al helemaal het verschil niet weet tussen een wetenschappelijk instituut en de PR-afdeling van Pfizer. Het zou al veel zijn voor een walnotenbrein, en bovendien, de drie hersencellen van Hester zijn al druk genoeg met het vinden van de aan/uit knop van haar seksspeeltjes.
En het is onvermijdelijk, Zitvast moest ook nog iets zeggen over Long-COVID. Ik kom er dan ook niet onderuit om daar iets inhoudelijks over te zeggen. Mensen als Hester Zitvast menen uitspraken te moeten doen over een ziektebeeld dat ze niet kennen, niet kunnen definiëren en niet kunnen onderscheiden van enig ander postinfectieus ziektebeeld, en dat zonder zelfs ook maar één patiënt ooit van dichtbij aanschouwd te hebben. De longarts die in het artikel wordt aangehaald, zwetst ins blaue hinein dat één op de vijf mensen te maken krijgt met klachten van Long-COVID. Waar de man de cijfers vandaan haalt is mij een volstrekt raadsel, in de medische literatuur zijn deze niet terug te vinden.
Long-COVID is een ‘ziektebeeld’ dat in essentie in niets verschilt van willekeurig elk ander postinfectieus syndroom, of dat nu door de ziekte van Pfeiffer wordt veroorzaakt, door de ziekte van Lyme of door influenza. Het is een ziektebeeld dat niet duidelijk omschreven is, en artsen kunnen het er niet over eens worden welk symptoom er nu wél en welk symptoom er niet bij hoort. Het ziektebeeld bestaat zonder uitzondering uit een combinatie van alledaagse klachten en symptomen, zoals hoofdpijn, concentratiestoornissen, vermoeidheid, lamlendigheid, pijn, prikkelingen en tintelingen. Klachten die niet te objectiveren of te kwantificeren zijn, en heel erg veel voorkomen. En natuurlijk laten de onderzoeken zien dat de prognose over het algemeen goed is; al aangenomen dat het een duidelijk ziektebeeld is. Bovendien blijkt de overtuiging van mensen zelf dat ze aan Long-COVID lijden, belangrijker te zijn voor de prognose, dan de werkelijke mate van klachten en symptomen, dit geheel in overeenstemming met de ervaring die ik zelf heb.[1] [2] Want mensen met deze postvirale/ postinfectieuze klachten worden vrijwel allemaal door een neuroloog gezien, en vrijwel nooit door een longarts.
Ik vraag me af of Zitvast het verschil wel weet tussen een longarts en een neuroloog. De een gaat over de longen, en de ander over de hersenen. Aangezien Zitvast ademt is het mogelijk dat ze ooit een longarts nodig heeft. Een neuroloog lijkt me op voorhand overbodig.
En dan kom ik aan het eind van deze treurige bloemlezing over dit narcistische sneeuwvlokje. Die iets meent te moeten zeggen over de zorgen die mensen hebben over hun kinderen die vanaf groep zes een mondkapje moeten dragen. De pedanterie en de stupiditeit spatten ervan af. Wie heeft wetenschap nodig als je je eigen hoogdravende mening als allerhoogste goed beschouwt?
Het doet er voor mensen als Zitvast helemaal niet toe dat mondkapjes niet effectief zijn bij het beperken van de virusoverdracht. Natuurlijk doet het er niet toe dat de miljarden mondkapjes die wekelijks worden weggegooid tot een milieuramp zullen leiden waarbij de plastic soep van plastic bekertjes en roerstaafjes een lachertje is, en waarvan de komende generaties de wrange vruchten zullen plukken.[3] Om dat niet te zien knoopt Zitvast het mondkapje voor haar ogen. Wat je niet ziet is er gewoon niet. Hear no evil, see no evil, Hester heeft genoeg aan een wereld die niet groter is dan haar eigen holle hersenpan.
Natuurlijk is het voor Hester niet belangrijk dat mensen en kinderen hoofdpijn krijgen door het continu dragen van mondkapjes.[4] Vanzelfsprekend is het niet nodig dat kinderen leren hoe subtiele gezichtsuitdrukkingen te herkennen, een vorm van nonverbale communicatie die vele malen belangrijker is dan verbale communicatie, en slechts in een beperkte tijdspanne aangeleerd kan worden. [5][6] Natuurlijk doet het er niet toe dat hiermee dove kinderen de mogelijkheid tot deze – voor hen primaire vorm – van communicatie ontnomen of bemoeilijkt wordt.[7] Volgens Zitvast is het allemaal onzin. De echo uit de lege hersengrot klinkt nog lang na. Allemaal onzin… zin… zin…
Beste Hester Zitvlak: zoals het bij sommige mensen in de bovenkamer een levendige bedoening is, en er onder de broeksriem alleen een gortdroge woestijn te vinden is, zijn er blijkbaar ook mensen bij wie onder de bikinilijn van alles groeit en bloeit – of het nu gonorroe, chlamydia, syfilis of HIV is – maar waarbij het juist in de bovenkamer een uitgestrekte kale zandvlakte is. Voor het geval je niet begrijpt wat je in je literaire frutseltjes zo pijnlijk duidelijk hebt gemaakt, en ik acht die kans behoorlijk groot, noem ik het toch maar even voor de zekerheid: tot de laatste categorie behoor jij.
Asjeblieft, beperk je tot seks met de overbuurman, leef je uit met seks in de zomer, geniet van het hijgen in de telefoon van je drie bedpartners, laat je zoveel als je wil nemen op de motorkap, en stop voor mijn part je sekstoys in alle gaten en kieren die je bij jezelf vinden kunt.
Maar laat je medeburgers met een andere – doorgaans wél onderbouwde en overdachte – mening met rust.
Bewaar ons voor je domme kletspraatjes. Zwets niet uit je domme gansjesnek. Bespaar ons je neerbuigende zelfingenomen grachtengordeltoontje.
Beperk je tot het gebied waar je je blijkbaar het beste thuis voelt.
Onder de gordel.
[1] Radtke T, Ulyte A, Puhan MA, Kriemler S. Long-term Symptoms After SARS-CoV-2 Infection in Children and Adolescents [published online ahead of print, 2021 Jul 15]. JAMA. 2021;326(9):869-871. doi:10.1001/jama.2021.11880
[2] Matta J, Wiernik E, Robineau O, et al. Association of Self-reported COVID-19 Infection and SARS-CoV-2 Serology Test Results With Persistent Physical Symptoms Among French Adults During the COVID-19 Pandemic [published correction appears in JAMA Intern Med. 2022 May 1;182(5):1] [published correction appears in JAMA Intern Med. 2022 May 1;182(5):579]. JAMA Intern Med. 2022;182(1):19-25. doi:10.1001/jamainternmed.2021.6454
[3] Roberts, Keiron & Bowyer, Cressida & Kolstoe, Simon & Fletcher, Steve. (2020). Coronavirus face masks: an environmental disaster that might last generations.
[4] Gurnani B, Kaur K. Headaches Associated with Face Mask Use During COVID-19 Pandemic-Are We Seeing a Headache Epidemic? [published online ahead of print, 2021 May 20]. Indian J Otolaryngol Head Neck Surg. 2021;1-2. doi:10.1007/s12070-021-02621-w
[5] Masking Children: Tragic, Unscientific and Damaging. American Institute for Economic Research; March 10, 2021.
[6] Gori M, Schiatti L, Amadeo MB. Masking Emotions: Face Masks Impair How We Read Emotions. Front Psychol. 2021;12:669432. Published 2021 May 25. doi:10.3389/fpsyg.2021.669432
[7] Gutierrez-Sigut E, Lamarche VM, Rowley K, et al. How do face masks impact communication amongst deaf/HoH people?. Cogn Res Princ Implic. 2022;7(1):81. Published 2022 Sep 5. doi:10.1186/s41235-022-00431-4