Een van de meest indrukwekkende ziektebeelden in de neurologie is wat men een ‘Transient Global Amnesia’ (TGA) noemt. Inmiddels moet ik dit ziektebeeld al tientallen, zo niet honderden keren gezien hebben, maar het blijft elke keer indrukwekkend om te zien hoe ontredderd en in paniek mensen zijn, omdat ze zich niet kunnen herinneren wat ze in de afgelopen uren of dagen hebben gedaan. Ze weten niet waar ze zijn, waarom ze op dat tijdstip daar zijn, en hoe ze in vredesnaam op die plek terecht zijn gekomen. En dus vragen ze dat steeds opnieuw: “Waar ben ik? Hoe kom ik hier? Wat heb ik gedaan?” Na de antwoorden zwijgen ze even in vertwijfeling, om kort daarna opnieuw dezelfde vragen te stellen. Vervolgens vergeten ze de antwoorden opnieuw, zodat ze binnen enkele minuten weer dezelfde vragenreeks afvuren. Vaak drijven ze daarmee hun partner of kinderen tot wanhoop, en zij zijn dan ook vaak nóg meer in paniek dan de persoon zelf. Ze denken dat er iets vreselijk mis moet zijn met hun echtgenoot, vader of moeder, wat ook de reden is dat ze vaak met spoed door de ambulance op de SEH worden afgeleverd.
Bij een klassieke anamnese gaat het echter om een goedaardig ziektebeeld, waarbij het geheugen zich zonder uitzondering binnen enkele uren herstelt, al blijft er een gat in het geheugen bestaan van enkele uren. Wat er in die periode is gebeurd kunnen mensen zich ook na herstel niet meer herinneren, en die informatie komt ook niet meer terug, simpelweg omdat deze niet is opgeslagen. Dat gat in het geheugen is aanvankelijk indrukwekkend voor de mensen zelf, maar na enkele weken is dit nauwelijks nog relevant. Wie weet bijvoorbeeld nog wat hij een maand geleden om 13:00 uur in de middag deed? Of wat hij een week geleden als avondeten heeft gehad? En dat het gat in het geheugen vanzelf in de grotere vergetelheid verdwijnt, vertelde ik ze dan ook altijd zodra het geheugen zich herstelde. Wat overblijft voor deze mensen is het indrukwekkende besef dat ze totaal losgerukt waren uit de tijd, en op dat moment geen direct verleden meer hadden. Ze hangen qua heden en verleden enkele uren in het luchtledige, een beangstigende ervaring voor de meesten.
Bij sommigen herhaalt dit verschijnsel zich, bij de meeste mensen gelukkig niet. De mensen die dit doormaken hebben geen verhoogd risico op een herseninfarct of een hersenbloeding, en als het geheugen zich herstelt, heeft aanvullend onderzoek geen enkele toegevoegde waarde. In mijn prille jaren in de neurologie werd vaak nog een MRI gemaakt en een EEG, maar sinds dit voor het spekken van de ziekenhuiskas en de portemonnee van de dokter geen meerwaarde meer heeft, wordt dit ook in Nederland steeds minder gedaan. Soms ziet men op een MRI wat kleine witte spatjes in wat men de hippocampus noemt, het ‘zeepaardje’, een hersengebiedje dat een belangrijke rol speelt bij de vorming van herinneringen, maar ook dit vertelt mij als neuroloog niets wat ik niet al wist.
In Duitsland krijgen dergelijke patiënten wel een MRI en EEG, en verder alle mogelijk vormen van aanvullend onderzoek dat men in 24 uur in redelijkheid uit kan voeren, omdat daar nog een vergoedingssysteem bestaat waarbij verrichtingen afzonderlijk betaald worden. Hoe meer onderzoeken men doet, hoe meer men verdient. In een ziekenhuis dicht bij de Tsjechische grens zag ik in 2018 in korte tijd drie mensen met een klassieke Transient Global Amnesia, en bij alle drie was het geheugen al hersteld of herstellende. In mijn beste Duits legde ik ze uit dat hun hersenen even haperden, zoals ook een computer wel eens vastloopt, en dat het een tijdelijke stoornis van het geheugen was, zonder blijvende gevolgen. Ook vertelde ik hun dat aanvullend onderzoek niets toe zou voegen aan de diagnose. Als men dit rustig met mensen besprak, ook al was het in mijn onvolmaakte Duits, lukte het vrijwel altijd mensen gerust te stellen en zonder aanvullend onderzoek naar huis te laten gaan. Dat lukte dus zelfs bij de gemiddelde Duitser, die niet anders weet dan dat veel aanvullend onderzoek goed is voor zijn gezondheid, en natuurlijk voor de financiële gezondheid van het ziekenhuis en die van de Chef-arzt. Dat laatste weet de patiënt over het algemeen niet, en de Duitse artsen laten het liever onbesproken. De kip met de gouden eieren moet men rustig laten broeden.
Binnen de kortste keren werd mij dan ook door de Chef-Arzt te verstaan gegeven dat het toch echt niet de bedoeling was om mensen met een Transient Global Amnesia vanaf de Spoedeisende Hulp naar huis te ontslaan. Niet omdat dit medisch onverantwoord zou zijn, maar omdat het Duitse vergoedingssysteem de TGA als ‘Complexbehandlung’ voor een Transient Ischemic Attack (TIA) vergoedt, mits patiënt 24 uur op een stroke-unit wordt opgenomen, en een CT, een MRI, een EEG, een duplex van de carotiden, een TCD van de hersenvaten en laboratoriumonderzoek worden verricht. En zo wordt een ‘aandoening’ met een onveranderlijk gunstige prognose tot vette melkkoe van de Duitse ziekenhuizen gemaakt. De gemiddelde Duitser vindt het prima, want hij of zij is gewend aan deze hoeveelheid aan diagnostisch geweld, en leeft in de illusie dat hij volledig ‘durchgecheckt’ wordt, en daarna er qua gezondheid weer een tijdje tegen kan. Voor de Duitse neurologen is het vrijwel onmogelijk om blijvend weerstand te bieden aan deze praktijken, aangezien ook hun rekeningen betaald moeten worden.
Een belangrijkere ‘bijwerking’ van deze gang van zaken is, dat de ‘gezondheid’ van mensen niet meer bepaald wordt aan de hand van hoe men zich voelt of welke klachten men heeft. Het gaat zelfs niet meer om wat de dokter ervan vindt. De toestand van de patiënt/persoon wordt enkel en alleen opgehangen aan een tsunami van aanvullend onderzoek, onderzoek dat volstrekt nutteloos is ter onderbouwing van een diagnose, en op geen enkele manier bijdraagt aan het welzijn of de gezondheid van degene die al die diagnostiek ondergaat. Het is een toneelspel dat in de Duitse gezondheidszorg wordt opgevoerd, en in mindere mate ook in Nederland.
En daar is de analogie met de aanpak van de coronacrisis door de huidige regering. Dit onder leiding van een gevaarlijke zot die niets van gezondheidszorg weet, en geen idee heeft wat een anamnese is, laat staan hoe je deze af zou moeten nemen. Ook heeft deze bij gebrek aan gewicht omhooggevallen schoolmeester geen enkel benul van hoe men zorgvuldig en verstandig omgaat met aanvullende diagnostiek. Daarbij wordt hij geadviseerd door een drietal microbiologen zonder enige kennis van Public Health, systematisch bevolkingsonderzoek of de epidemiologie. Microbiologen hebben geen enkele kennis van het bedrijven van diagnostiek en welke mitsen en maren er zijn in dit proces. De huidige coronacrisis laat bij uitstek zien hoe gevaarlijk het is om mensen zonder enige relevante kennis los te laten in de rijk gevulde speelgoedwinkel van de gezondheidszorg, waar het principe nog altijd zou moeten zijn dat mensen gezond zijn zolang ze zich gezond voelen, en het absoluut geen zin heeft aanvullend onderzoek te laten verrichten, zonder kennis te nemen van de klachten en symptomen die iemand heeft. Waar het aanvullend onderzoek de heilige graal wordt, is de patiënt al lang uit zicht.
Dat laatste doet namelijk niet meer ter zake, iedereen is ‘besmettelijk’ tot het tegendeel bewezen is. Daartoe wordt een nog veel groter testcircus opgetuigd, waarin iedereen moet bewijzen dat hij of zij al dan niet het SARS-CoV-2-virus bij zich draagt. Hoeveel dit gaat kosten en welke gezondheidswinst hiermee geboekt wordt, doet niet ter zake. Of de gebruikte testen hiervoor wel geschikt zijn, doet al evenmin ter zake. In ieder geval is het bijzonder gezond voor de financiële situatie van de testfabrikanten en ook voor de toch al goed gevulde portemonnee van minstens één van de drie microbiologen die in het OMT zitting nemen, de gezondheidscharlatan Jan Kluytmans.
Misschien is het goed dat iedere Nederlandse burger zich afvraagt in welke maatschappij hij of zij eigenlijk wil leven, en welke maatschappij hij of zij wil achterlaten voor zijn of haar kinderen. Wilt u weloverwogen en goed voorgelicht zelf bepalen welke vaccinaties u neemt, en zelf bepalen welk risico op ziekte of overlijden u wilt lopen, of wilt u de Staat laten bepalen wat voor u een verantwoord risico is, en welke vaccins u daartoe gedwongen dient te laten zetten?
Wilt u zelf bepalen of en wanneer u een arts raadpleegt als u denkt dat er iets met uw gezondheid mis is, of wilt u de Staat laten bepalen wanneer u dit dient te doen? En wilt u ook de Staat de verantwoordelijkheid geven om voor u te bepalen of u al of niet gezond bent? Wilt u in samenspraak en goed overleg met een arts, zelf bepalen welk aanvullend onderzoek u wel of niet wilt laten verrichten, onafhankelijk van uw rechten en plichten als Nederlands Staatsburger, of laat u zich liever als mak schaap door de Staat langs een in de toekomst groeiend aantal teststations voeren, alwaar men ongehinderd en van Staatswege wattenstaafjes in uw verschillende lichaamsopeningen mag steken, om op deze manier uw vaccinatie- en testpaspoort van de nodige stempels en handtekeningen te voorzien.
Dit omdat het van Staatswege vereist is toestemming te krijgen om op een vliegtuig te stappen, onderwijs te genieten, uw werk te doen, plaats te nemen in bioscoop, restaurant of theater, een museum te bezoeken of een biertje te drinken met uw vrienden in de kroeg.
Like a pig in a cage. On antibiotics.
De keus is aan u.