Het is donderdag 6 januari 2022. Ik word al een week volledig in beslag genomen door het lezen van wetenschappelijke artikelen en het schrijven van de pleitnota voor het Hoger Beroep tegen de Staat om het ingevoerde coronatoegangsbewijs van tafel te krijgen.
Gaan we dit Hoger Beroep winnen? Zeer waarschijnlijk niet. Maar het is een waarschuwing. Zoals er steeds meer waarschuwingen komen. En nog zullen komen.
Waarschuwingen aan de elite, wat betreft de gevaarlijke en explosieve situatie waar we door haar toedoen in terechtgekomen zijn.
Maar de waarschuwingen zijn aan dovemansoren gericht. De elite die zich hoog verheven voelt boven de massa, struikelt van verontwaardiging over elkaar als er een politiepost voor de deur van Hugo de Jonge moet worden gezet om hem te beveiligen. Een 52-jarige man die opgepakt wordt omdat hij ‘sterk opruiende uitlatingen’ zou hebben gedaan en doodsbedreigingen zou hebben geuit aan het adres van Mark Rutte. Sigrid Kaag die haar afschuw uitspreekt over een man die met een brandende fakkel voor haar deur staat, en zich niet realiseert dat het slechts een kwestie van tijd is voordat de fakkel bij haar naar binnen wordt geworpen.
En Nederland in brand zet.
Men is gewaarschuwd. Maar de elite luistert niet. Horende doof en ziende blind, gespeend van ieder besef welke rol zij zelf in deze ontwikkelingen speelt, vanuit hun comfortabele en warme ivoren toren.
Daarom laat ik de waarschuwingen van Hannah Ahrendt opnieuw horen.
Zoals waarvoor gewaarschuwd werd door Hannah Ahrendt in haar boek “The Origins of Totalitarism”.
De geesten die verontstemd wakker zijn geworden door toedoen van deze elite. Ik weet het, ik heb er al heel vaak voor gewaarschuwd. Maar de elite ziet het niet, herkent het niet, erkent het niet en wijst met haar beschuldigende vinger naar het in haar ogen minderwaardige gepeupel.
Maar beter één keer te veel gewaarschuwd, dan één keer te weinig.
Met mijn grote dank aan, en diepe respect voor Hannah Ahrendt.
Zij deed mij opnieuw inzien dat er niets donkerder is dan de menselijke geest.
“Gezellige volgers heb je trouwens. Soort online knokploeg. Misschien kan je een motorclub beginnen of zoiets.”
Rosanne Hertzberger, Twitter, 31 december 2021
“Zijn (Thierry Baudet) woorden verdienen het niet om beluisterd te worden”
Hugo de Jonge, 23 september 2021
“De hele manier waarop Forum voor Democratie z’n woorden kiest is niet zonder gevaar. Mensen voelen zich daardoor gelegitimeerd om over te gaan tot gedrag tegen politici, dat ver over de grens gaat. Zoals intimidatie en bedreiging.”
Hugo de Jonge, 6 januari 2021
Op 6 januari schreef Wierd Duk een glashelder artikel in de Telegraaf met als titel “Tevreden deel van Nederland regeert.” Daarin worden twee onderzoekers – de historicus René Cuperus en electoraal geograaf Josse de Voogd – geïnterviewd. Zij hebben onderzocht hoe tevreden Nederlanders met hun bestaan zijn. Ze beschrijven hoe de hoogopgeleide grootstedelijke mensen het in Nederland voor het zeggen hebben. Zij zijn het met elkaar eens over thema’s als het klimaat, migratie, de EU, globalisme, Zwarte Piet en Woke. Deze mensen zijn bijzonder tevreden met hun leven en bepalen de gang van zaken in Nederland. Een wisseling van de macht is slechts schijn: de nieuwe machthebbers hebben dezelfde achterban en dezelfde overtuigingen.
Maar een groot deel van de Nederlanders – met name de ouderen en lager- en middelbaar opgeleiden – herkennen zich niet in dit verhaal en zijn afgehaakt. Volgens de onderzoekers zijn dit niet alleen de mensen in de onderklasse, uit de stedelijke achterstandswijken of de arme mensen op het platteland van Oost-Groningen zoals men vaak denkt, maar vindt men deze mensen ook in de kwetsbare lagere middengroepen in de middelgrote gemeenten. Deze mensen hebben nauwelijks invloed op de politieke besluitvorming en zijn veel minder positief over hun leven in Nederland. Deze groep mensen vraagt zich af of er voor hen in de toekomst nog wel plaats is in Nederland. Cuperus spreekt van een diepe politieke crisis, waarbij deze bevolkingsgroep geen vertrouwen meer heeft in de overheid. Hij vreest dat dit ooit volledig uit de hand gaat lopen en geeft Frankrijk als voorbeeld hoe hoog het anti-establishment sentiment op kan lopen. Een specifieke passage uit het artikel is zo treffend dat ik die hier integraal weergeef. Het is een exacte beschrijving van de huidige tweedeling in de maatschappij, die door de coronacrisis nog wordt verscherpt:
“Wat we zien is een beschavingsoffensief van de hoger opgeleiden tegen de levensstijl van de lagere klassen, die in hun ogen de verkeerde keuzes maken: ze roken en drinken, eten vlees, sporten niet, hun CO2-afdruk is te groot, ze steken vuurwerk af en laten zich niet vaccineren én ze houden van Zwarte Piet. Die onderkant moet worden gedisciplineerd, vindt de elite. Niet uit overwegingen van emancipatie, zoals vroeger, maar omdat die mensen te veel geld kosten, vooral aan zorg.” De Voogd: „Het is geen ouderwetse verheffing, het lijkt eerder voort te komen uit afkeer.” Cuperus: „Dat ze geen rol spelen in het dominante toekomstbeeld van academisch grootstedelijk Nederland voelen de buitenstaanders, met name de boeren, heel goed.”
Het is inderdaad de elite die denkt dat deze grote minderheid van de bevolking gemanaged moet worden. Zij moet gedresseerd worden, bestuurd worden, bedrogen en voorgelogen worden, en zij moeten – dat is het allerbelangrijkste – belasting betalen. Zodat de elite dit geld naar hartenlust kan verspillen aan haar weidse en groteske toekomstvisioenen. En dus vindt deze elite dat zij mag bepalen wat het gepeupel wel en niet mag en moet doen. En inderdaad laat zij een diepe minachting zien voor het ‘gewone volk’ dat gewoon Sinterklaas wil vieren mèt Zwarte Piet, geen tot op het bot verwende, jammerende en tot vervelens doe verongelijkte woke-fanatici wil zien of horen, en geen met alle kleuren van de regenboog bestikte jas willen dragen. Zij willen gewoon hun biertje kunnen drinken en hun sigaretje kunnen roken.
Het is deze groep mensen die op partijen als de PVV en FvD stemmen, omdat ze niet nog meer immigranten willen, die in hun wijk of dorp opgevangen moeten worden, terwijl deze door de elite doodgeknuffelde multiculturele kanspareltjes door de elite zorgvuldig buiten hun eigen lommerrijke buurten en onder architectuur gebouwde abstracte betonnen zuilen worden gehouden. Van harte welkom in onze maatschappij, maar niet bij ons om de hoek, placht men in Wassenaar te zeggen.
Deze groep mensen willen geen verdere overdracht van macht naar een tot op het bot corrupte Europese Unie waarbij ons – ja ons – in steeds grotere mate ons zelfbeschikkingsrecht en vrijheid ontnomen wordt. Zij realiseren zich heel goed dat het stikstofprobleem een virtueel probleem is, ontsproten aan milieupredikers die met behulp van computermodellen ons doemscenario’s voorschotelen die het einde der tijden aankondigen. Zoals het RIVM ons al twee jaar met soortgelijke computermodellen angst probeert aan te jagen zodat wij ons aan de wederom door de elite bedachte maatregelen moeten houden. Maatregelen waar de elite zelf niet of nauwelijks last heeft, maar wel tot grote financiële en sociaal-maatschappelijke schade leidt bij deze mensen. Maatregelen waar velen van hen ernstig onder gebukt gaan en hun toekomstbeeld op zwart zet. Deze mensen hebben geen vertrouwen meer in bestuurders en de overheid, laat staan in het enorme leger aan elitaire niksnutten die hen het leven zuur maken.
De elite deert dit alles niet. Nog niet. Zij draagt uit deugdzaamheid keurig een mondkapje en steekt uit idealisme elke dag een wattenstaafje in haar neus. En tegelijkertijd predikt deze zichzelf moreel superieur voelende elite dat er geen plastic bekertjes en roerstaafjes meer gemaakt en gebruikt mogen worden om zo de plastic soep die onze oceanen verstopt niet nog groter te maken. Elitair maakt blijkbaar ook schizofreen.
Deze elite beseft zich echter niet dat zij zich deze zichzelf toebedachte superieure positie helemaal niet toekomt. In essentie vormt zij voor een gezonde maatschappij alleen maar ballast. Veel van hen hebben nutteloze studies gevolgd en nietszeggende titels verkregen. Op de keper beschouwd voegen ze niets toe en kosten alleen maar geld. En zoals een zwerm sprinkhanen binnen de kortste keren een hele korenakker leegvreet, zo vreet het almaar groeiende leger van MBA’s, bestuurskundigen, bedrijfskundigen, adviseurs, consultants en coaches steeds meer de staatsruif leeg, zonder hiervoor een nuttige bijdrage aan de maatschappij te leveren.
Ze bouwen geen huizen, leggen geen wegen aan, maken geen meubelen, halen geen vuilnis op, verbouwen geen groenten, oogsten geen fruit, melken geen koeien, fokken geen schapen, vervoeren geen materialen, verzorgen geen ouderen en zieken en onderwijzen geen kinderen. Als de computer niet uitgevonden was, waren de Scandinavische landen al lang kaalgekapt om al het papier te kunnen leveren om hiermee deze hooggeleerde niksnutten er de hele dag mee kunnen laten schuiven.
Velen van deze elite weten best dat ze niets bijdragen, maar halen hun schouders op omdat de volgende ski-vakantie naar Oostenrijk alleen maar duurder wordt, nu er eerst een test moet worden gedaan en een booster uit Duitsland moet worden gehaald. En zoals de antropoloog David Graeber prachtig aantoont in het boek ‘Bullshit Jobs’, bestaat er een omgekeerd evenredige relatie tussen het nut van het werk dat wordt gedaan en het geld dat men er mee verdient. Daarom gaat het met mij overigens ook heel goed.
Maar wat deze elite zich niet realiseert is de grote woede en onrust die er broeit onder de bevolking. Zij denkt dat hun invloed ver rijkt en eeuwig duurt, omdat zij als de nieuwe machthebbers de wereld zullen onderwerpen aan hun waanbeelden woke, milieu, gezond voedsel, stikstof en CO2. Ver verheven boven het gepeupel, pronkend met een dure Tesla, als teken hoe begaan zij zijn met het milieu.
De vraag is echter hoe lang ze hun elitaire hoofd nog in deze waanwolken kunnen steken. Niet alleen de stroom in de accu’s van de zwaar vervuilende Tesla’s raakt op, maar ook het geduld van de gewone man die dit alles mag bekostigen, zonder verder iets in te brengen te hebben.
“Het succes van de totalitaire bewegingen onder de massa’s betekende het einde van twee illusies van democratisch geregeerde landen in het algemeen en van Europese natiestaten en hun partijenstelsel in het bijzonder. De eerste was dat het volk in meerderheid actief had deelgenomen aan het bestuur en dat ieder individu sympathiseerde met zijn eigen of andermans partij. Integendeel, de bewegingen toonden aan dat de politiek neutrale en onverschillige massa gemakkelijk de meerderheid kon vormen in een democratisch geregeerd land, dat een democratie dus kon functioneren volgens regels die slechts door een minderheid actief werden erkend.”
“Geen van de oude partijen was voorbereid om deze massa’s op te vangen, noch hadden zij het groeiende belang van hun aantal en de groeiende politieke invloed van hun leiders juist ingeschat. Deze inschattingsfout van de oudere partijen kan worden verklaard uit het feit dat zij zich door hun veilige positie in het parlement en hun veilige vertegenwoordiging in de ambten en instellingen van de staat veel dichter bij de bronnen van de macht voelden dan bij de massa’s; zij dachten dat de staat voor altijd de onbetwiste meester zou blijven van alle geweldsmiddelen en dat het leger, dat hoogste instituut van de natiestaat, het beslissende element zou blijven in alle binnenlandse crises. Zij voelden zich daarom vrij om de talrijke paramilitaire formaties, die zonder enige officieel erkende hulp waren ontstaan, belachelijk te maken. Want hoe zwakker het partijsysteem werd onder de druk van bewegingen buiten het parlement en de klassen, des te sneller verdween alle vroegere vijandigheid van de partijen tegenover de staat. De partijen, zwoegend in de illusie van een “staat boven de partijen”, interpreteerden deze harmonie verkeerd als een bron van kracht, als een wonderbaarlijke relatie tot iets van een hogere orde.”
Hanna Ahrendt, The Origins of Totalitarism
Aan de vrede komt altijd een eind. Macht duurt niet eeuwig.
Hoogmoed komt altijd voor de val.
De elite zij gewaarschuwd. Wie de geschiedenis hooghartig de rug toekeert, krijgt vroeg of laat haar mes in de rug gestoken.