“Some people are really so delusional that they think it’s disrespectful when you don’t just sit back and allow them continue to disrespect you.”
De laatste twee jaren hebben mijn leven ingrijpend veranderd. Sinds het begin van de coronacrisis – ondanks de woede en de verbijstering die zij bij mij teweegbracht – is mijn leven stilgevallen. De dagen rijgen zich aaneen in orde en regelmaat. Ik sta op, breng mijn kinderen naar school, ga aan het werk – dat nu uit lezen en schrijven bestaat – haal mijn kinderen weer op van school en werk daarna soms nog even door. Werken kan ik het eigenlijk niet noemen. Ik lees wat ik wil lezen en schrijf wat ik wil schrijven. En vrijwel elke dag met enigszins goed weer lokt me in de grote tuin rondom mijn huis. Waar altijd wat te zien en te horen is. En waarin altijd wel iets te doen is. Op dat moment is de hectische wereld ver weg. Or so it seems.
Afgezien van enkele hele goede vrienden, en een select groepje mensen die in de afgelopen twee jaren bewezen hebben over een goed karakter te beschikken, zie ik het liefst zo weinig mogelijk mensen. Ik stond altijd al vrij cynisch ten opzichte van de gemiddelde medemens, al had ik wel als stelregel dat mensen mijn vertrouwen verdienen tot het tegendeel bewezen was. En dat tegendeel wordt door het overgrote deel van de mensen na korte of langere tijd geleverd. Zo ook nu.
En daarom heeft mijn cynisme gezelschap gekregen van een diep wantrouwen en een grote achterdocht. Samen met een diepe afkeer van een deel van de medemens. Dat laatste is misschien nog wel het meest uitgesproken. De walging die ik voel bij het aanschouwen van een groot deel van het volk. Het deel van het volk dat bestaat uit de hoogdravende en zichzelf superieur wanende deugmens. De deugmens die andersdenkenden, die niet in hun ideologische luchtkastelen willen wonen, moraliserend toespreekt en het liefst het zwijgen oplegt. De deugmens met een heilige stikstof-, CO2-, vaccinatie- of Oekraïnekruistocht die ze het liefst laat financieren door het deel van de bevolking dat niet tot de kaste van deugmensen behoort, en waarvoor zij in essentie een diepe minachting koestert. Een minachting die de deugmens niet eens probeert te verbergen, maar waar hij zich zelfs op voor laat staan.
Voor een niet onaanzienlijk deel is de deugmens politiek links georiënteerd. Maar de deugmens draagt niet alleen rode jurkjes en stropdassen, maar hult zich ook regelmatig in groene en blauw-oranje kleren. Sterker nog, het groen overheerst regelmatig. En rood steekt daar zo mooi bij af. Het spreekwoord zegt: ”Wie voor zijn 40e niet socialistisch stemt, heeft geen hart, en wie na zijn 40e nog socialistisch stemt, heeft geen verstand. Wellicht kan dit spreekwoord aangepast worden aan de moderne tijd: ”Wie voor zijn 40e niet stemt op de deugmens heeft geen hart, wie na zijn 40enog stemt op de deugmens heeft geen verstand.” Wie nu nog op deze hooghartige en van iedere zelfkritiek en zelfinzicht gespeende oranje-blauwe, rood en vooral groen gekleurde elite stemt, heeft geen hart en al helemaal geen verstand.
Ik citeer uit de een briljante blog, genaamd ‘Reality Honks Back’, die geschreven werd naar aanleiding van de truckersprotesten in Canada, de volgende quote: overigens, als ik het zelf geschreven had, zou de frase ‘the thinking class’ voorzien zijn van de aanhalingstekens die zij ten volle verdient.
The thinking classes are fatally removed from the physical side of life… Their only relation to productive labor is that of consumers. They have no experience of making anything substantial or enduring. They live in a world of abstractions and images, a simulated world that consists of computerized models of reality – “hyperreality,” as it’s been called – as distinguished from the palatable, immediate, physical reality inhabited by ordinary men and women. Their belief in “social construction of reality” – the central dogma of postmodernist thought – reflects the experience of living in an artificial environment from which everything that resists human control (unavoidably, everything familiar and reassuring as well) has been rigorously excluded. Control has become their obsession. In their drive to insulate themselves against risk and contingency – against the unpredictable hazards that afflict human life – the thinking classes have seceded not just from the common world around them but from reality itself.
“De denkende klasse is dodelijk ver verwijderd van de fysieke kant van het leven… Hun enige relatie met productieve arbeid is die van consument. Ze hebben geen ervaring met het maken van iets wezenlijks of blijvends. Zij leven in een wereld van abstracties en beelden, een gesimuleerde wereld die bestaat uit computermodellen van de werkelijkheid – “hyperrealiteit”, zoals het wordt genoemd – die verschilt van de tastbare, directe, fysieke werkelijkheid die door gewone mannen en vrouwen wordt bewoond. Hun geloof in de “sociale constructie van de werkelijkheid” – het centrale dogma van het postmodernistische denken – weerspiegelt de ervaring te leven in een kunstmatige omgeving waaruit alles wat zich verzet tegen menselijke controle (onvermijdelijk ook alles wat vertrouwd en geruststellend is) rigoureus is geweerd. Controle is hun obsessie geworden. In hun drang om zich te isoleren tegen risico’s en toevalligheden – tegen de onvoorspelbare gevaren die het menselijk leven teisteren – hebben de denkende klassen zich niet alleen losgemaakt van de gewone wereld om hen heen, maar ook van de werkelijkheid zelf.”
En daarmee komen we aan bij een speciale subklasse van de deugmens. De experts. De ‘virtuals’ in hun eigen virtuele wereld, aangezien ze voor de echte wereld van de ‘physicals’ hun neus ophalen. Zwemmend in het virtuele, verzopen in de werkelijkheid. Want het waren juist die deugexperts die de afgelopen twee jaren enorm door de mand vielen. Want het bleken geen experts te zijn: het waren deze ‘virtuals’, oh ironie, die helemaal niets nuttigs hebben bijgedragen aan de bestrijding van een pandemie en de daaruit volgende diepe sociaalmaatschappelijke crisis. Sterker nog, datgene wat ze vanuit hun virtuele wereld adviseerden, was voor het overgrote deel de oorzaak van die crisis, die veel minder diep zou zijn geweest als zij er zich niet mee bemoeid hadden.
Deze afgelopen twee jaren hebben ons duidelijk gemaakt – of zouden ons duidelijk moeten maken – dat het bestaan van ‘experts’ ons niet ontslaat van de verplichting om hen kritisch te bevragen, te beoordelen op de waarde die hun vermeende expertise heeft, en kritisch te beoordelen wat de resultaten van hun adviezen zijn. Als men deze criteria toepast op de aanpak van de coronacrisis is de populatie experts fors uitgedund, sterker nog, vrijwel tot extinctie uitgeroeid. Het overgrote deel van de experts zouden bij een grondige evaluatie een heel ander label krijgen. Een waarop vermeld staat: ‘uitermate gevaarlijk’, met als dwingend advies hen niet in contact te brengen met politici, beleidmakers en media. Dat zou ons in de toekomst veel leed kunnen besparen.
Ik kijk geen nieuws meer, en ook geen actualiteitenprogramma’s. Als ik in de auto naar de radio luister, zet ik elk half en elk vol uur de radio uit om het nieuws niet te hoeven horen. Waar ik vroeger om zes uur ’s avonds steevast het journaal keek, gevolgd door EenVandaag, blijft nu de TV uit. De klok van Nieuwsuur staat hier stil. Ik kijk geen enkel programma meer dat nog iets met de actualiteit te maken heeft. Waarom zou ik ook? De afgelopen jaren hebben geleerd dat de media – of het nu om kranten, TV of radio gaat – niet in staat zijn om objectief en betrouwbaar nieuws te brengen. Of het nu om de Truckers for Freedom gaat, of om de walgelijke mooipraterij van de deugmens Justin Trudeau in het Europese Parlement, waar deze verraderlijke en antidemocratische farizeeër spreekt over ‘vrijheid’ en de ‘democratie’, de verschillende media geven er een flinke deugdraai aan of verzwijgen het gewoon. Maar ook als het om beelden van Oekraïense vrouwen en kinderen gaat, die door Oekraïense militairen met duct tape in hun blote kont aan lantaarnpalen worden vastgeknoopt, omdat ze verdacht worden van pro-Russische sympathieën, om ze daarna af te ranselen met legergordels of dood laten vriezen, blijft het akelig stil in de burelen van de deugmedia. En zelfs de beelden van Oekraïense militairen die Russische krijgsgevangen door de knieën schieten of hen op de buik liggend op straat doodknuppelen, het blijft onvermeld en onbesproken in de westerse media. Dat past niet in het wereldbeeld van de deugjournalisten. Want Oekraïners zijn helden, en Russen zijn schoften. Ongeacht de wreedheden die door beide partijen worden begaan, passen alleen de Russische in de virtuele werkelijkheid van de deugmens.
Het stoort de deugmens, prominent getooid met een Oekraïens vlaggetje op hun social media-accounts, in het geheel niet dat Zelensky als premier van de Oekraïne het geen probleem vindt dat de rechts-extremisten en Neonazi’s van de Azov-brigade formeel onderdeel uitmaken van het Oekraïense leger. Een eenheid waarvan bekend is dat zij Oekraïense burgers behorend tot de minderheden zonder scrupules verkracht en vermoord. De Azov-brigade die trots het embleem voert dat als twee druppels water lijkt op het embleem van de Todeskopfdivisies van de SS, het meest wrede en gevreesde onderdeel van de SS-troepen in de Tweede Oorlog. De Azov-brigade die gefinancierd wordt door een oligarch, van wie Zelensky het Oekraïense volk beloofde te zullen verlossen. De Azov-brigade die door de NAVO bewapend werd en getraind voor een oorlog tegen Rusland. De Azov-brigade die wil dat een “strong dictator to come to power who could shed plenty of blood, but unite the nation in the process”.[1] De Azov-brigade waarvan de leider geen enkele twijfel laat bestaan over wat zij wil bereiken: “Lead the white races of the world in a final crusade … against Semite-led Untermenschen”.[2] Diezelfde leider die later zitting nam in het Oekraïense parlement. ‘
‘Black lives matter’ en ‘dit nooit meer’. Maar alleen als het zo uitkomt in de belevingswereld van de deugmens.
Zelensky vertelde in zijn toespraak gericht aan de Tweede Kamer niet dat hij drie luxe buitenhuizen in London bezit, en zijn vermogen veiligstelde via off-shore bedrijven van zijn vrienden en zo de belasting in het eigen land ontdook. En ook vertelde hij niet dat Oekraïne op de derde plaats staat van meest corrupte staten van Europa, na Rusland en Azerbeidzjan. Ook vond Zelensky het niet nodig te vertellen dat hij hier niets tegen onderneemt en dat ook nooit gedaan heeft. Dus waarom zouden onze media dat wel doen? Zelensky is immers een groot leider en een moedig mens? En geen inhalige en hypocriete clown?
De werkelijkheid is dat dit alles niet van pas komt in de zelfgenoegzaamheid en vermeende superioriteit van de zelfbenoemde deugmensen in het Vrije Westen. De Russen zijn de ‘bad guys’, de Oekraïners de ‘good guys’. Poetin is de schurk, Zelensky is de heilige. Zo moet het zijn, en zo wordt het platgeslagen junkfood bereid in de McDonalds van de mainstream media.
En natuurlijk schrijft de deugkrant het NRC, dat ‘anti-vaxxers’ vaak ook ‘Poetin-aanhangers’ zijn.[3] En plaatst prominent een foto van Willem Engel bij het artikel. Dat is het makkelijkst, want zo kan zij alle critici van het coronabeleid en mensen die niet tot de met de Oekraïense vlag dwepende deugmensen behoren, in één en hetzelfde hok vegen met daarin alle mensen die volgens de deugmens niet deugen. Want dat past goed in het simpele wereldbeeld van de elitaire deugmens. Mensen die volgens hen niet deugen als het om één standpunt gaat, deugen vanzelfsprekend ook niet als het om een ander standpunt gaat. Het is een deugartikel geschreven door de twee kapelaans van de simplistische deugmensenkerk, Andreas Kouwenhoven en Wilmer Heck. Onze Lieve Heer had er op hun geboortedag duidelijk geen zin in, en liet de die dag de productie over aan Judas, het lichtende voorbeeld van de deugmens. Helaas blijft het kraaien van het NRC niet tot driemaal beperkt. De schelklinkende deughaan van het NRC kraait iedere dag opnieuw.
Helaas voor hen is het overgrote deel van de mensen die zij in dit hok van de niet-deugers willen vegen noch een anti-vaxxer, noch een Poetinadept. Het zijn de mensen die zich realiseren dat de toepassing van een nieuwe techniek van vaccinatie niet alleen zegeningen met zich meebrengt, maar ook potentiële gevaren. En zij weten dat bij het toepassen van nieuwe technieken voorzichtigheid geboden is omdat onze kennis beperkt is, en veel van wat we weten het gevolg is van trial and error, en niet van wetenschappelijk inzicht.[4] De theorie komt na de praktijk, en niet andersom. Het zijn de mensen die weten dat er altijd weer onverwachte gevolgen zijn van nieuwe technieken en behandelingen die men op voorhand niet had voorzien.[5] [6] En terdege weten dat op dit moment nog niet duidelijk is wat de balans is tussen de voor- en nadelen van de mRNA-techniek, en dat we dat pas over enkele jaren, zo niet langer, zullen weten. Het zijn mensen die durven te twijfelen en nog een slag om de arm houden, in vele opzichten, en het aandurven om niet blind achter de leiders van deugvolk aan te lopen. En nu achteraf al gelijk kregen met hun scepsis over de uitspraak van Hugo de Jonge dat de massale vaccinatie tegen COVID19 de enige weg naar de vrijheid van de deugmens zou zijn. Nee, natuurlijk niet de weg naar de vrijheid voor de niet-deugende onmens die zich niet wilde laten vaccineren. Die kon men volgens de deugmens maar het best opsluiten in hun woning met een coronatoegangsbewijs en een 2G-beleid. Zodat de deugmens in alle vrijheid en zonder zorgen haar idealen zou kunnen verwezenlijken, zonder daarbij voor hun leven te moeten vrezen door toedoen van de ongevaccineerde niet-deugmensen.
Het zijn ook de mensen die zich realiseren dat Poetin een despoot is, maar dat Zelensky in hem een goed voorbeeld vond en exact hetzelfde deed als Poetin: zichzelf verrijken en zijn vertrouwelingen op alle belangrijke posten in zijn kabinet zetten. En niets deed aan de enorme corruptie in zijn land.[7] [8] En daarbij de oligarchen geen strobreed in de weg legde, ondanks de bemoeienis van de deugmensen van de Europese Unie.[9]
Het zijn de mensen die wél weten dat er een Monroe-doctrine bestaat, die zegt dat de Verenigde Staten nooit zullen accepteren dat er een vijandelijke mogendheid troepen stationeert in Canada of Mexico. En al jaren weten dat Poetin de EU en de NAVO al in 2007 in zijn speech tijdens de Münich Security Conference waarschuwde voor verdere uitbreiding naar het Oosten, en dat een lidmaatschap van de NAVO van Georgië en Oekraïne een ‘no-go’ zou zijn, op basis van exact dezelfde – maar ditmaal Russische – Monroe doctrine. Maar de EU en de NAVO legden deze waarschuwing hautain naast zich neer en breidden hun invloed wél uit naar het Oosten. Waarbij zij Moskou in toenemende mate provoceerde door Oekraïne en Georgië toezeggingen te doen over het toekomstig lidmaatschap van NAVO tijdens de NAVO-top van 2008 in Boekarest. Zonder zich ook maar een moment rekenschap te geven van de gevaarlijke geopolitieke consequenties die dit zou kunnen hebben.[10] [11] En dat terwijl de Minister van Buitenlandse Zaken van de VS, James Baker, en de Duitse Bondskanselier Helmuth Kohl Michail Gorbatsjov beloofden dat de NAVO niet uit zou breiden naar het oosten als Rusland akkoord ging met de hereniging van Oost- en West-Duitsland, een belofte die later door de secretaris-generaal van de NAVO nog eens herhaald werd.[12] En het zijn ook de mensen die wél weten dat een zekere Guy Verhofstadt en de VVD’er Hans van Baalen tijdens de Maidan-revolutie de Oekraïners beloofden – nee, toeschreeuwden – dat ze hen nóóit in de steek zouden laten. Hans van Baalen die aan het begin van zijn studietijd het ‘Horst-Wessellied’ zong, niet omdat hij een Nazi was, maar gewoon een domme lul was die ervan hield om mensen te provoceren.[13] En de deugmens Hans van Baalen kent geen spijt.[14] Eens een domme lul, altijd een domme lul. Dat zijn de deugmensen die we naar het Europese parlement afvaardigen en in 2014 toestonden om eeuwige trouw aan de Oekraïners te beloven. Een belofte die nu niets waard blijkt te zijn. Natuurlijk staat het Europese parlement te klappen, ook andere landen hebben namelijk lullo’s zoals Van Baalen die men liever kwijt dan rijk is. En men stuurt liever wapens dan soldaten naar Oekraïne. Want als de belofte van Van Baalen en Verhofdstadt door de EU nagekomen zou worden, zouden er heel erg veel lijkzakken gevuld worden met Europese soldaten, ook Nederlandse. Die lijkzakken die Oekraïne – met de vriendelijke groeten van de Europese Unie en de NAVO en onder luid applaus van het Europese parlement – nu mag vullen met de eigen burgers, waaronder ook vele vrouwen en kinderen. De autonomie en soevereiniteit van Oekraïne; het mag wat kosten.
Het zijn de mensen die zich realiseren dat een oorlog nooit op zichzelf staat en over het algemeen een lange aanlooptijd heeft. Hitler viel Polen niet binnen omdat hij die ochtend met een slecht humeur was opgestaan, omdat Fräulein Eva Braun die nacht hoofdpijn had, of omdat Blondie de vlag met het hakenkruis uiteengereten had. Het zijn de mensen die weten dat een situatie nooit simpel uiteenvalt in goed of kwaad. Zoals Alexandr Solzhenitsyn zei: “The line separating good and evil passes not through states, nor between classes, nor between political parties either — but right through every human heart — and through all human hearts. This line shifts. Inside us, it oscillates with the years. And even within hearts overwhelmed by evil, one small bridgehead of good is retained”.[15]
(“De lijn die goed en kwaad scheidt loopt niet door staten, noch tussen klassen, noch tussen politieke partijen — maar dwars door ieder mensenhart — en door alle mensenharten. Deze lijn verschuift. Binnenin ons schommelt ze met de jaren. En zelfs in harten die overspoeld worden door het kwaad, blijft een klein bruggenhoofd van het goede overeind”.)
Het zijn óók de mensen die weten dat de waarheid het eerste dodelijke slachtoffer is van een oorlog. En zich realiseren dat, hoe verschrikkelijk het ook is voor het Oekraïense volk, Rusland niets anders doet als wat de Verenigde Staten zouden hebben gedaan, als het Warschau Pact geprobeerd zou hebben om een troepenmacht in Canada of Mexico te stationeren. Het zijn die mensen die bedanken voor het junkfood dat geserveerd wordt in de ordinaire journalistieke vreetschuren van de McVolkskrant, de McAD, de McTrouw of de McNRC. En liever luisteren naar wat mensen zeggen en schrijven die zich wél hebben verdiept in de situatie.
En dus gaan er mensen dood. Veel mensen. Dat is niets nieuws. In Jemen heerst al jaren een burgeroorlog die vele kinderen het leven kost. Diegenen die de oorlog overleven gaan dood van de honger. Beelden van uitgemergelde kinderen, met de typische lege blik die ze hebben als vooraankondiging van de dood. Een oorlog gevoerd door een coalitie geleid door Saoedi-Arabië. De Russische olie en het Russische gas moet worden geboycot, maar de Saoedische olie moet blijven stromen. Blijkbaar bombarderen en vermoorden zij Jemenitische vrouwen en kinderen voor de goede zaak. Dat stelt de deugmens gerust, en hij kan zonder gewetensbezwaren gaan slapen. En bovendien hebben we de olie van de Saoedi’s veel te hard nodig.
En terwijl de Jemenitische kinderen creperen, hebben we in Nederland niksnutten zoals Rob Jetten en Jesse Klaver die bazelen over een virtueel en gemodelleerd stikstofprobleem en het afvangen van CO2. De Jemenitische kinderen krijgen geen spreektijd in de Tweede Kamer via een videoverbinding. Kregen ze dat wel, zouden mensen als Jetten en Klaver zich van pure schaamte vuurrood verstoppen onder de bankjes van de Tweede Kamer. Als ze al weten wat dat begrip inhoudt. Het zijn mensen als Jetten en Klaver die het toejuichen dat weilanden waar we voedsel op zouden kunnen verbouwen vol geplempt worden met zonnepanelen. Waarvan men dan de capaciteit vervolgens maar voor de helft kan benutten omdat het stroomnet er niet op berekend is. Het zijn die mensen die de wereld denken te redden, maar amper in staat zijn om hun opportunistische hersenspinsels te onderscheiden van de echte wereld. Het cerebrale spinrag komt ze de oren uit. De binnenkant van hun hersenpan is één groot stofnest. Een rommelhok dat al veel te lang niet is uitgemest.
Het kijken en luisteren naar wat nieuws- en actualiteitenprogramma’s de huiskamer insmijten is niets anders dan geestelijk junkfood. Het maakt geestelijk lui en gemakzuchtig. Men hoeft niet zelf na te denken hoe de wereld in elkaar steekt, wat er om ons heen gebeurt en wat onze eigen rol daarin is. We kunnen ons beperken tot ons eigen kleine eilandje van kennis en kunde – in mijn geval lange tijd de neurologie – en voor het overige hebben we voor iedere situatie en gebeurtenis waarvan we zelf niet genoeg denken te weten of te lui zijn om over na te denken, een deskundige die op komt draven om in hapklare brokken te komen vertellen hoe we de situatie moeten duiden. Het ontslaat ons van de plicht om zelf kritisch na te denken. Dat wordt voor ons gedaan, en wat er voor ons wordt gedacht hoeven we alleen nog maar te consumeren. En precies dat maakt dat we ons als kuddedier – inderdaad: schapen – gedragen en ons gedwee bij elkaar laten drijven. En als domme schapen allemaal dezelfde hapklare brokken en hetzelfde beschimmelde hooi van de media te vreten.
Wat is de waarheid? Alleen datgene dat ik direct kan waarnemen en zelf kan controleren. En zelfs die waarheid is relatief, aangezien ik maar al te goed weet hoe die waarheid gekleurd kan worden door de stemming en de omstandigheden waarin die ‘waarheid’ aanschouwd wordt. Ik zie de berichten over Oekraïne voorbijkomen in de e-mails van enkele media die ik nog enigszins vertrouw, en ik zie video’s op social media die door de weinige nog wel betrouwbare journalisten met kennis van het land als authentiek worden beoordeeld, ook omdat ze de taal spreken en de dialecten herkennen. Maar wat er werkelijk gebeurt onttrekt zich aan mijn gezichtsveld. Het enige dat ik zeker weet is dat er opnieuw mannen, vrouwen en kinderen vertrapt worden door pionnen – de militairen en de nationalisten aan beide zijden – van het internationale geopolitieke schaakspel, waarbij de koningen nooit schaakmat komen te staan. De maximale straf is dat ze van het schaakbord gejaagd worden en elders hun heil moeten zoeken. Hun geld, macht en hun bezittingen nemen ze gewoon met zich mee.
De hypocrisie van het Vrije Westen kent geen grenzen en ook dat is niets nieuws. En dat geldt ook voor mij: ik doe er evenzo goed niets aan. Ik koop mijn slechte geweten af door een kleine bijdrage te doen aan stichtingen zoals Artsen zonder Grenzen en Save the Children. In Godsnaam, Save the Children. Maar daar blijft het bij. Voor de rest laat ik ze ook barsten, net zoals het overgrote deel van het Vrije Westen dat doet. Mijn kinderen zijn belangrijker. Terwijl ik God op mijn blote knieën dank als ik ze ’s avonds toedek en de beelden van de ontheemde Oekraïense en uitgemergelde Jemenitische kinderen door mijn hoofd spoken. Ik laat ze net zo goed barsten.
En dat doen ook onze opportunistische politiek leiders. Zoals onze minister van defensie Kajsa Ollongren, die trots op Twitter laat weten dat ze 300 stuks overbodige en sterk verouderde anti-tank wapens uit de koude oorlog naar Oekraïne stuurt, om daarna als een echte patriot een emoticon van een gebald armpje op twitter te plaatsen. Ach, ze lagen toch nog op de plank. Rusland wordt uitgesloten van het SWIFT-betalingsverkeer, behalve dan de Russische banken die de facturen voor het Russische gas innen. Oorlogszuchtige taal en dreigementen aan Poetin te over, maar het Russische gas moet wel blijven stromen, want Kajsa en Sigrid houden niet van koude voeten. En dat terwijl ze schielijk onder hun bureau duiken als Poetin één keer ‘Boeh’ roept, en er pas weer onderuit durven te komen als ze beschermt door commando’s naar huis worden gebracht en 24 uur per dag worden bewaakt. Als deze pantoffelheldinnen – tja, tegen koude voeten – zelf een anti-tank wapen zouden moeten afvuren, zouden ze niet weten wat de voor- en achterkant is. En zouden ze in staat zijn om de raket op hun eigen soldaten af te vuren. Zoals deze deugmensen al jaren de eigen ideologieën achterwaarts op het volk afschieten zonder om te kijken naar wie er eigenlijk het hardst door worden geraakt. Hun politieke stikstof verstikt alleen de eigen bevolking. En dit zijn de deugmensen die trots zijn op het sturen van wapens die nog meer dood en verderf brengen. En dat terwijl de Grote Leider Sigrid Kaag zich al bedreigd voelt door een verwarde man met een fakkel. De enige bedreiging die Kaag en Ollongren voor Poetin zijn is dat hij een lachstuip krijgt waarin hij stikt. Hij hoeft maar een verwarde en dronken Russische zwerver met een fles wodka en een fakkel op Kaag af te sturen, en ze sluit zich bibberend van angst op in haar riante wijnkelder. Waar ze pas ruim na de jaarwisseling weer uit durft te komen omdat ze ieder rotje verslijt voor een ontploffende granaat.
Ik hoef de deugmensen niet, ik moet ze niet. Blijf uit mijn buurt, en blijf uit de buurt van mijn kinderen. Hypocrisie is geen deugd, het is een vloek. De vloek die deze deugmensen uitspreken over diegenen die geen deel uitmaken van hun deugmensencorps. De deugende ‘virtuals’ versus de niet-deugende ‘physicals’. Ik gun hun de prijs van vier euro voor één brood, ik gun hun de benzineprijs van twee-en-een-halve euro per liter, en ik gun ze zeker de vliegtaks die het hen financieel onmogelijk maakt te vliegen. Want natuurlijk heeft de deugmens – met als prototype Rob Jetten – deugvrienden over de hele wereld en die zijn helaas niet allemaal met de fiets en de trein te bereiken. En dus vegen ze hun kont af met hun vrome milieureligie en vliegen zo ver en vaak als ze kunnen. Men moet toch overleggen over hoe zij een betere, rechtvaardigere en milieuvriendelijkere wereld kunnen creëren?
Ik gun de deugmens het onkruid onder de zonnepanelen op de zonneweides. Ik gun het ze van harte. Ik kijk met plezier toe of hun aan waanzin grenzende obsessie voor minder stikstof en minder CO2 standhoudt als het bezoek aan de supermarkt noodgedwongen plaats moet maken voor een uitje naar de voedselbank. Ik ben benieuwd hoe lang ze de zonneweide prefereren boven brood op de plank. Ik kijk graag toe als in de toekomst de deugmensen hun riante luxeleventje wordt ontnomen en zij ingehaald worden door de rauwe werkelijkheid die hun deugmensenbubbeltje door prikt.
Ik leer mijn kinderen nu al dat politici geselecteerd worden op de eigenschap dat ze onbeschaamd en glashard kunnen liegen en slechts aan twee zaken onvoorwaardelijke trouw zweren: het pluche en het mooie baantje na het pluche. Ik leer ze dat de democratie slechts een schijnvertoning is en bedoeld is om het domme volk de indruk te geven dat ze invloed hebben, zodat na het braaf op komen draven voor de stembus, het oude clubje deugmensen vervangen kan worden door een nieuw clubje deugmensen afkomstig uit dezelfde voorraadschuur van deugmensen. Als dat al gebeurt en ze niet afgescheept worden met een nieuwe ‘bestuurscultuur’ en ‘nieuw elan’, uitgevoerd door hetzelfde, naar muffe politieke mottenballen riekende clubje deugmensen dat zich maar niet laat verjagen. Ik leer hun dat ze van de overheid niets te verwachten hebben, en dat ze die maar beter tot op het bot kunnen wantrouwen. En ik leer ze al op jonge leeftijd dat de rechterlijke macht niet het recht beschermt. En zeker de burger niet. Er bestaat geen recht, er bestaat alleen macht. Er is geen trias politica, alleen het intieme schuifelen van de deugtoga met het politieke maatpak op de Haagse dansvloer.
In mijn nieuwe leven zit ik steeds vaker aan de voorkant van ons huis. Op die momenten doe ik niets, ik staar gedachteloos voor me uit en geniet van het uitzicht en van de ondergaande zon. Aan de achterkant van het huis hebben we een grote tuin, maar het uitzicht is er door de omgevende bedrijfshallen beperkt. Bovendien gunde ik me nooit de tijd om langere tijd rustig te zitten zonder iets nuttigs te doen. Voor zover ik ooit iets nuttigs heb gedaan.
Aan de voorkant van het huis heb ik vrij uitzicht over de weilanden. En aan het einde van de middag, als de zon voorzichtig op de horizon neerstrijkt, is het – behalve het gefluit van de vogels – aangenaam stil. Ik zie bomen zwart geblakerd door het tegenlicht, tegen de achtergrond van een blauw-rood geschakeerde lucht. De werkelijkheid verandert met het tegenlicht van de ondergaande zon.
Datgene waar ik naar kijk als ik voor mijn huis zit, is echt. In ieder geval; tastbaar echt. Alles daarbuiten is vloeibaar, en verandert continu van vorm, kleur en inhoud. Voor zover er ooit een wereld is geweest die men als echt kon beschouwen, is mij meer dan ooit duidelijk geworden dat die wereld niet bestaat.
Als de kinderen naar bed zijn, valt er een diepe stilte in huis, die ik voor het eerst in mijn leven als aangenaam ervaar. Ik leef zo veel mogelijk onder een ondoorzichtige stolp waar ik met spaarzame regelmaat onder vandaan kruip, maar het liefst zo snel mogelijk weer onder duik. Ik mis zelfs de hectiek van het ziekenhuis niet meer, iets dat me voorheen het gevoel gaf écht te leven. Ik hoef niet meer terug naar dat leven, en ik wil er ook niet meer naar terug.
Ik zie vrijwel dagelijks het zonlicht langzaam over de akkers glijden, totdat de horizon zich meester van haar maakt, en ook de zwarte bomen verdwijnen in het niets. In de hoop dat met het donker worden ook de inktzwarte, en met de rest van de maatschappij sterk contrasterende deugmens zal verdwijnen.
Het is goed zo.
Voor mij dan.
[1] Azov fighters are Ukraine’s greatest weapon and may be its greatest threat. The Guardian, 14 September 2014.
[2] Profile: Who are Ukraine’s far-right Azov regiment? Aljazeera, 1 March 2022.
[3] Virusactivisten ruilen corona in voor Poetin: ‘Ik begrijp wel wat hij doet’. NRC, 3 maart 2022.
[4] Antifragile. Nassim Nicholas Taleb. Penguin Books, June 2013. ISBN 9780141038223
[5] Polio: The Disease that Reemerged after Six Years in Ethiopia. Ethiop J Health Sci. 2021 Jul; 31(4): 897–902.
[6] Neurological complications of immune checkpoint inhibitors: what happens when you ‘take the brakes off’ the immune system. Ther Adv Neurol Disord. 2018; 11: 1756286418799864.
[7] The Comedian-Turned-President Is Seriously in Over His Head. New York Times, February 21, 2022.
[8] Revealed: ‘anti-oligarch’ Ukrainian president’s offshore connections. The Guardian, 3 October 2021
[9] EU support for reforms in Ukraine ineffective in fighting grand corruption. Europese Rekenkamer, 23 september 2021
[10] John Mearsheimer on why the West is principally responsible for the Ukrainian crisis. The Economist, March 19 2022
[11] Why John Mearsheimer Blames the U.S. for the Crisis in Ukraine. The New Yorker, 1 March 2022
[12] Russia’s belief in Nato ‘betrayal’ – and why it matters today. The Guardian, 12 January 2022
[13] Van Baalen blijft een domme lul. De Groene Amsterdammer. Nr. 14, 1 april 1998.
[14] Hans van Baalen heeft geen spijt van optreden Maidan-plein: ‘Zou het zo weer doen’. WNL Opiniemakers, 28 juli 2018.
[15] De Goelag Archipel. Alexandr Solzhenitsyn