“A police officer oblivious to their errors and shortcomings is no different from the Gestapo.”
Abhijit Naskar
Ik heb me mijn leven lang al verbaasd over de hypocrisie en schijnheiligheid van mensen als het erop aankomt om datgene recht te praten wat overduidelijk zo krom is als een hoepel. Maar nadat ik het nodige over Joseph Goebbels en zijn denkbeelden had gelezen, begreep ik het beter. De man was enerzijds het vleesgeworden kwaad, maar anderzijds geniaal in zijn denken over het manipuleren van de massa. En een van zijn belangrijkste stellingen was dat propaganda nog zo in strijd mocht zijn met de waarheid, zolang het maar geloofwaardig is. En hij beheerste dat principe tot in finesse.
Ik heb het (weer) over Romeos. En of zij nog geloofwaardig zijn. Mijn stellige overtuiging is dat zij níet meer geloofwaardig zijn, en ik denk dat het overgrote deel van de mensen die bij de demonstraties op het Malieveld en het Museumplein tegen de coronamaatregelen zijn geweest, het met mij eens zijn dat deze Romeos in ieder geval niet bij Goebbels in de leer zijn geweest. Want dan hadden ze zijn lessen wel beter geleerd. Aangenomen dat ze überhaupt tot iets anders in staat zijn dan het in elkaar schoppen en beuken van onschuldige burgers. U leest het, ik heb niet heel veel op met deze hordes bloedhonden van de staat.
Mijn mond viel dan ook open van verbazing toen ik een stuk van de Staatspropagandist van de overheid, Chris Klomp, onder ogen kreeg.[1] Nee, niet wat betreft wat Klomp zelf schrijft, aangezien ik hem de intelligentie en een moreel bewustzijn van een amoebe toedicht. En dat beestje zwemt dan nog de goede kant op, iets dat hij alvast voor heeft op Chris. En ook Chris heeft overduidelijk geen les van Joseph gehad. Nee, datgene dat zorgde dat ik bijna van mijn stoel rolde van verbazing was wat Klomp aan uitspraken van een ‘AE’er’ citeert. AE staat in dit geval voor ‘Aanhoudings Eenheid), en het gaat dus in dit geval om een dolle bloedhond met knuppel, kogelvrij vest, traangas en pistool, en het allerbelangrijkste uniform voor deze door de overheid gefaciliteerde hooligans: anonimiteit. In de volksmond aangeduid als ‘Romeo’. Lees even wat deze AE’er te zeggen heeft.
‘We zijn ons er enorm bewust van dat ons optreden soms tot reacties kan leiden, maar escaleren is nooit het doel. We willen nooit de lont in het kruitvat zijn en dat krijgen we in iedere briefing mee. Soms laten we ook een aanhouding in eerste instantie over aan de reguliere blauwe collega’s of bikers en blijven wij in de bus om escalatie te voorkomen. Maar juist door er als AE te staan, kiezen sommige doelgroepen ook eieren voor hun geld en werkt het juist de-escalerend door enorm duidelijk te zijn in het optreden’
‘Enorm duidelijk in het optreden…’ Daar ben ik het wel mee eens. Als enig punt. Het optreden is heel duidelijk. Schofterig is het ook. Om niet te zeggen: misdadig.
‘Nagenoeg iedere actie van ons wordt gefilmd. We moeten steeds voorzichtiger zijn in verband met doxing. Dat maakt het niet eenvoudiger. Het is natuurlijk een versterkend effect. We hebben nu een doelgroep die actief aan het jagen is op ons. Dat zorgt ervoor dat we het liefst onder nummer werken in plaats van onder naam en het liefst onherkenbaar met gezichtsbedekking’.
Ja, die anonimiteit is héél belangrijk. Je zal maar als door de Staat gefaciliteerd schorem je anonimiteit verliezen. Dat praat vast niet lekker op een feestje, als je vertelt dat je weer fijn een aantal burgers mishandeld, in elkaar geschopt en gebeukt hebt, en daarna in een cel hebt gegooid. En het valt vast niet goed bij de buren en de familie als je er daarna bij vertelt dat je daarna een volledig uit de duim gezogen proces-verbaal in elkaar geflanst hebt. Weet u het nog? De agent die Jouke beschoot? Want ook hij was opeens de ‘victim of the crowd’.[2] Ziet u de parallel met bovenstaande uitspraken? Ik wel.
Zoals ik al zei: deze AE’er heeft het lesje van good old Joseph Goebbels niet gehad.
Waarom schrijf ik dit? Omdat de ervaring van de burger een hele andere is. En in dat oordeel sta ik niet alleen. Verschillende burgers werden zonder enige aanleiding ‘aangehouden’, tegen de grond geslagen, met buitensporig veel geweld een busje in gesleept en geschopt, in het busje zelf nog fors mishandeld, urenlang in een hele kleine cel opgesloten en vervolgens beschuldigd van strafbare feiten die ze niet gepleegd hadden.
Dát is wat deze schoften doen. Hieronder het verslag van één van hen, een man van midden vijftig, die ik goed ken, en die niet een in staat is tot geweld of opruiing. De man is de rust en vreedzaamheid zelf. En eigenlijk was hij gewoon toeschouwer bij een demonstratie op het Museumplein, en hield zich keurig aan de aanwijzingen van de politie had gehouden om het plein te verlaten. Maar dat speelt voor deze dolle honden in helemaal geen rol. Zodra zij bloed ruiken en los worden gelaten is geen enkele burger veilig voor hen. En dat is precies de bedoeling.
Lees er de geschiedenisboeken, onder andere over de Sturm Abteiling (SA), de persoonlijke knokploeg van Hitler, nog maar eens op na. Het is de aanpak van een malafide overheid die haar burgers angst aan wil jagen, en hen het gevoel wil geven nergens veilig te zijn. Zoals ik al uitvoerig heb beschreven in mijn eerdere blog ‘Misdaad en Straf’.[3]
En zoals de geschiedenis al zo vaak heeft geleerd, en dat is echt dieptreurig: altijd weer zijn is er meer dan voldoende van dit immorele schorem te vinden, dat zich maar al te graag voor het karretje van die ‘keurige’ en ‘fatsoenlijke’ overheid laat spannen.
Dit is de klachtenbrief van de betreffende persoon. Niet dat het enig effect heeft. Want de Officier van Justitie gelooft onvoorwaardelijk de Romeo. Totdat de realiteit, zoals vastgelegd door omstanders, de Officier van Justitie terugfluit. Zoals bij Jouke. En bij enkele anderen.
Maar de meeste mensen zijn een makkelijk doelwit voor deze doorgesnoven hordes. Het is geen wonder dat de Romeos bang zijn om hun anonimiteit te verliezen.
Want verantwoordelijkheid afleggen voor hun daden behoort niet tot het takenpakket.
Klacht
Rond 14.00 uur stond ik op de Van Baerlestraat, schuin tegenover het Concertgebouw, nabij de tramhalte. Ik stond enige tijd op dezelfde locatie zonder op enige wijze contact te hebben met de politie, en keek slechts naar de situatie zoals die zich voor mijn ogen afspeelde.
Plotseling werd ik van achter vastgegrepen en ruw een snel aangereden busje ingeduwd. Binnen het busje werd ik op mijn knieën gedwongen en werden mijn armen achter mijn rug geforceerd en kreeg ik handboeien om. Ik werd gevraagd naar mijn identificatiemiddel en na mijn aanwijzingen werd dat uit mijn broekzak gehaald.
Na een korte rit werd ik weer uit het busje getrokken en geleid naar een ander busje. Op dat moment werden de handboeien vervangen door tie-wraps. Van dat busje werd een deur opengedaan en kreeg ik zicht op een extreem kleine ruimte, een mini cel, met een zitmogelijkheid. Ik vroeg daarop aan de agent die mij vasthield of het de bedoeling was dat ik in die extreem kleine ruimte vervoerd zou worden. De agent bevestigde dat. Hierop heb ik meermaals en zeer duidelijk aangegeven dat dit niet goed zou gaan, aangezien ik claustrofobisch ben, en bovendien hartpatiënt. Ik heb aangegeven enorm angstig te zijn voor die kleine ruimte en heb duidelijk proberen te maken dat ik volledig in paniek zou raken, met alle gevolgen van dien.
De agent gaf deze informatie, in beknopte vorm, hierop door aan zijn collega van het busje. Die gaf aan dat het niet anders kon. Hierop heb ik mij wederom uitgesproken en weer mijn relevante medische informatie gegeven en gewezen op de gevolgen, een totale panieksituatie, hyperventilatie enz. Daarop gaf de agent aan dat ze hun best gingen doen om de tijd dat ik in die kleine ruimte zou moeten zitten te beperken. Ik heb gevraagd om ander vervoer en heb aangeboden om te lopen, alles beter dan dit. Hier werd niet meer op gereageerd. Daarna werd ik de kleine cel ingeduwd en werd de deur gesloten.
Ik zat direct zowel aan mijn linker- als mijn rechterzijde tegen de wand aan. Ook met mijn rug zat ik tegen de wand aan en met mijn knieën tegen de wand tegenover mij. Het plafond bevond zich ongeveer 15 cm. boven mijn hoofd.
Ik raakte onmiddellijk totaal in paniek en schreeuwde meteen dat ‘ik hier niet tegen kon en dat ik gek werd en dat ik er uit wilde’. Ik heb tegen de deur geschopt, zo goed en zo kwaad als dat ging, in een poging duidelijk te maken dat ik erg in paniek was, in de hoop dat ze de deur zouden opendoen. Er werd totaal niet gereageerd en de deur bleef gesloten.
Ondertussen riep iemand die ook in het busje was opgesloten dat ik mijn kop moest houden.
Ik zag dat in het plafond van de cel een drukknop zat waarmee, zo verwachtte ik, een intercom gebruikt kon worden met de bestuurder. Aangezien mijn handen nog steeds vastgebonden waren achter mijn rug, was ik echter niet in de mogelijkheid om op deze knop te drukken. Hierop heb ik weer luidkeels de aandacht geprobeerd te krijgen van de agenten buiten of in de bus. Ik kreeg geen reactie, behalve dezelfde van de persoon die ook was opgesloten.
Ik heb daarna met alle macht geprobeerd rustiger te worden en mijn ademhaling te controleren. Ik zag dat er een rooster boven mijn hoofd was, waaruit, zo hoopte ik, voldoende lucht zou komen om te kunnen blijven ademhalen. Ondertussen ging mijn telefoon enkele keren af omdat mijn vrouw, ongerust over het feit dat ik me niet had gemeld, mij probeerde te bereiken. Dit versterkte nog meer mijn gevoel van onmacht en paniek. Daarbovenop werd er muziek aangezet in de cel, vrij luid, iets wat mij nog meer belastte.
Ik zag dat er tegenover mij een camera zat, waarvan het beeld, zo verwachtte ik, te zien was door de bestuurder/ bijrijder van de bus. Gedurende mijn verblijf in de cel heb ik diverse malen in de camera getracht mijn situatie duidelijk te maken en gesmeekt om mij eruit te laten. Ook hierop kwam geen reactie.
Na enige tijd, ik kon niet vaststellen hoe laat het was, reed het busje weg en reed enkele minuten, om daarna weer stil te staan. Dit herhaalde zich enkele malen. Iedere keer hoopte ik dat we naar de plek gingen rijden waar ik er weer uit kon, maar dat was steeds niet het geval.
Op een gegeven moment reed het busje weer weg en bleef nu lang rijden, naar achteraf bleek richting de Bijlmer, de eindbestemming. Gedurende deze en de hiervoor beschreven periode ben ik enkele malen het bewustzijn verloren, naar verwachting door de paniek en het hyperventileren. De temperatuur in de ruimte liep ook flink op en ik kon, doordat mijn handen waren vastgebonden, de rits van mijn jas niet opendoen of deze uitdoen zodat ik het wat minder warm zou krijgen. Dit versterkte wederom de enorme benauwdheid en paniek.
Ter plaatse aangekomen hoopte ik, en rekende ik er ook op (gezien de opmerking van de agent dat mijn verblijf in deze cel zo kort mogelijk zou zijn), dat ik direct uit de cel werd gehaald. Maar dat was niet het geval. Ik hoorde dat er meerdere mensen in de bus zaten die waren opgepakt. Na enige tijd hoorde ik dat er iemand uit de bus werd gehaald en de deur weer dicht ging. Wederom na enige tijd, ik schat steeds zo’n 10 minuten, werden beurtelings de andere mensen uit de bus gehaald. Nadat de laatste, op mij na, uit de bus was gehaald gebeurde er lange tijd niets, behalve dat de muziek soms aan- soms uitging, soms harder, dan weer zachter. Boven op de reeds aanwezige paniek kreeg ik de hysterische angst dat men zou denken dat de bus al leeg was, en men dus vergeten was dat ik er nog in zat en ik er dus nog veel langer, misschien wel tot de volgende dag, in de kleine cel zou moeten blijven. Hierop viel ik weer weg. Ik was ondertussen drijfnat van het angstzweet. Ik weet nog dat ik meermaals om hulp heb geroepen, want ik hoorde mensen rond de bus lopen en praten en lachen, maar kreeg geen reactie.
Uiteindelijk werd dan toch ook mijn deur geopend en kon ik, moeizaam omdat ik mijn benen niet meer voelde, uit de cel klimmen.
Ondertussen is het ruim een week geleden dat bovenstaande heeft plaatsgevonden. Nog steeds heb ik elke dag paniekaanvallen waarbij ik teruggevoerd word naar de tijd in de cel in de bus. Ik slaap slecht en word regelmatig wakker met een groot angstgevoel. Het resultaat van deze gebeurtenis heeft er zeker voor gezorgd dat mijn claustrofobie een nog meer ernstige vorm heeft aangenomen.
Wat had de politie naar mijn mening kunnen en tevens moeten doen naar aanleiding van mijn diverse malen medegedeelde medische toestand?
- Men had het vervoer in een standaard politiebus kunnen en moeten uitvoeren.
- Men had mijn handen los kunnen en moeten maken tijdens mijn verblijf in de cel.
- Men had mij niet eerder dan pal vóór de rit naar de eindbestemming in de cel kunnen en moeten zetten. Of desnoods in de cel maar met open deur tot het vertrek.
- Men had mij, direct bij bereiken van de eindbestemming, uit de cel dienen te laten, of althans minimaal de deur moeten openen.
Er is, na opsluiting in de cel, op geen enkele manier met mij gecommuniceerd door de politie. Men had met mij kunnen en moeten spreken ter verduidelijking van de situatie en de planning en mij in enige mate kunnen geruststellen. Men had, zodra duidelijk was, gezien mijn getoonde paniek, dat ik daadwerkelijk claustrofobisch ben alsnog voor een andere vervoersoplossing moeten kiezen.
Het is stuitend te moeten concluderen dat iemand in de genoemde cel in de bus kan overlijden zonder dat de politie in actie komt. Ik weet volledig zeker dat de politie (op hun (eventuele) beeld op het scherm in de bus) niet hebben kunnen vaststellen in welke conditie ik verkeerde en of ik überhaupt nog in leven was. Het is ronduit schokkend te moeten vaststellen dat de politie dus probleemloos in zo’n situatie een groot risico neemt met iemand zijn gezondheid en leven. Dit beangstigt mij zeer.
De overheid waakt over u. Het recht beschermt de burger. En de politie is uw beste vriend.
U bent bij hen in veilige handen.
Joseph Goebbels ligt te tollen in zijn graf.
[1] Undercover: ze jagen actief op ons. Chris Klomp; Over rechtspraak en misdaad, 7 juli 2022. https://chrisklomp.nl/undercover-ze-jagen-actief-op-ons/
[2] Agent die betrokken was bij arrestatie boerenzoon Jouke ondergedoken na bedreigingen. Algemeen Dagblad, 7 juli 2022. https://www.ad.nl/binnenland/agent-die-betrokken-was-bij-arrestatie-boerenzoon-jouke-ondergedoken-na-bedreigingen~ae00f517b/n
[3] Misdaad en straf. Romeo o Romeo, waarom zijt gij Romeo. Jan B. Hommel, 12 juli 2022. https://janbhommel.nl/misdaad-en-straf/