Ode aan de dissident

“Politicians look for interests not people”

Bangambiki Habyarimana

 

 

 

De maatregelen worden langzaamaan afgeschaft! We ‘mogen’ weer overal heen. We hebben onze ‘vrijheid’ terug. Erg aardig van de politiek. Het is natuurlijk aantrekkelijk om te denken dat het de beloning is voor het volk voor goed gedrag. Zelfs de coronapas is eraf!

Het is echter wel erg naïef om te denken dat het zo is gegaan. Natuurlijk doet een regering dat niet omdat het nu ‘kan’. Ze doet het omdat het uiteindelijke doel, de pas, niet meer haalbaar is. In het vroege begin van de crisis, tijdens de eerste lockdown, zat er nog een medische component aan deze crisis. We wisten nog niet hoe ernstig deze ziekte was, maar we moesten wel handelen. Dat handelen bleek een opeenvolging te zijn van allerlei ontwrichtende maatregelen, rare beslissingen en angstpolitiek die totaal niets meer te maken hadden met de volksgezondheid. Sterker nog, de maatregelen hebben inmiddels meer levens geëist dan corona ooit zou kunnen.

Maar waarom was de pas niet meer haalbaar? De angst-, schuld-, en framingcultuur was inmiddels goed ingebed in de maatschappij, dus dat doel was bereikt. Het maakte daarom ook niet uit of de ziekte nu werkelijk een bedreiging vormde voor de volksgezondheid of niet. De mensen hielden elkaar mooi in de tang. Het probleem dat helaas toch een einde maakte aan deze idylle was de steeds groter wordende groep dissidenten. Mensen die herhaaldelijk hamerden op onwaarheden, waarschuwden voor de eenzijdige informatie die door de regering en de MSM werd verschaft, op de inconsequenties in, en de onwettigheid van de maatregelen. Mensen die waarschuwden voor de gevaren van het vaccin en voor het massale vaccineren, en die pleitten voor een meer gedifferentieerde aanpak.

Dus wat doet nu de regeringen massaal besluiten om de pas en alle andere maatregelen af te schalen en af te schaffen? De mensen die netjes bleven testen, die braaf hun mondkapjes bleven dragen? (ik schaar mij zelf ook deels onder deze mensen) De mensen die braaf hun prikjes gingen halen enkel voor een QR-code, inclusief booster? De mensen die nog verder gingen en fanatiek anderen wezen op het niet volgen van maatregelen en ze wegzetten als ‘wappies’ of ‘rechtsextremisten’? Mensen die elkaar zonder blikken of blozen op QR-codes controleerden? Heeft de regering vanwege deze mensen gedacht: oei, we komen nu niet meer weg met dit beleid, en die pas die krijgen we er ook niet meer door? Nee natuurlijk niet! De enige reden dat (voor nu) de maatregelen zijn afgeschaft, is dat er een aantal mensen systematisch aan hun kooien bleef rammelen. Mensen die zich wel uit durfden te spreken, ondanks de meest vreselijke dingen die ze kregen toegewenst door aanhangers van dit asociale beleid, en ondanks dat hun vrijheden nog verder werden ingeperkt dan die van de ‘meelopers’.

Mensen die de anderen steeds hebben gevoed met eerlijke informatie, en die ervoor gezorgd hebben dat de groep critici nog steeds groter wordt. Het gaat onder andere  om mensen als Sam Brokken, Maurice de Hond, Leon de Winter, Ira Helsloot, Marianne Zwagerman, Mattias Desmet, Geert vanden Bossche in Nederland en België, maar ook om mensen daarbuiten als Martin kulldorff, Jay Bhattacharya en Sunetra Gupta, Robert Malone en Jeffrey Tucker. Het gaat ook om de mensen van nieuwe media zoals ‘De Nieuwe Wereld’ van Ad Verbruggen en Marlies Dekkers en ‘Blckbx’ van Flavio Pasquino.

En dit zijn maar enkele namen die mij zo te binnen schieten maar er zijn er veel meer, dit is maar het topje van de ijsberg. Dit zijn de mensen de het vuur aanstaken en in de moeilijkste tijd brandend hielden. Ook mensen die niet uitgebreid in de media wilden komen, maar wel op de achtergrond hard werken om (bijvoorbeeld medische of juridische) zaken tot in de puntjes uitzoeken reken ik hieronder. In elk land zijn er mensen te vinden die op wat voor manier dan ook hun nek hebben uitgestoken. Dit zijn de mensen die van het begin af aan hun zorgen openlijk hebben geuit, en het zaadje hebben geplant voor de massale tegenstand zoals die vooral in Canada, maar ook in heel veel andere landen te zien is. Er zijn zelfs enkele politici die zich toch hebben uitgesproken, zoals Gideon van Meijeren bijna vanaf het begin, maar ook, hetzij behoorlijk laat, zijn Mona Keijzer, en Pieter Omtzigt zich actief gaan inzetten om hun kritiek op het beleid in de openbaarheid te brengen, en hebben de partijen Denk van Farid Azarkan en de BoerBurgerBeweging, van Caroline van der Plas en de SGP van Kees van der Staaij zich uitgesproken tegen de coronapas en de impliciete vaccinatiedwang die daarmee gepaard gaat.

Kortom, het is dus niet zo dat we weer ‘vrij’ zijn dankzij al die mensen die braaf mee hebben gewerkt aan dit schadelijke beleid en ook niet omdat de ‘gezondheidscrisis’ nu ineens is opgelost. Als de hele wereld zo braaf was als deze mensen, zaten we nu al lang vast aan een social creditsysteem en hadden we alle vrijheden definitief in kunnen leveren.  We zijn vrij omdat er een aantal moedigen zijn geweest die vanaf het begin anderen openlijk hebben gewezen op de gevaren, de onrechtmatigheid en de onmenselijkheid van dit beleid, wat geleid heeft tot een zodanige tegenstand dat de regeringen zijn gaan vrezen voor hun positie, en wellicht voor burgeroorlog. Daarbij is Corona niet ernstig genoeg (meer) om de bevolking nog langer onder de duim te  kunnen houden. De regeringen kiezen eieren voor hun geld. Deze keer is het niet gelukt. Dat is waarom het nu gaat zoals het gaat.

Het feit dat de steun voor dit beleid zo lang is blijven bestaan, komt overigens wel door de hiervoor genoemde framing die plaatsvindt, zoals men dat ook ziet gebeuren bij de Canadese truckers. Het is een goede manier voor politici om de bevolking de mond te snoeren. Wanneer mensen te kennen geven niet achter dit beleid te staan, worden ze al snel in de extreemrechtse hoek geplaatst. En ja, er is wellicht een kleine groep die daar onder valt, maar dit is echt niet het grote gros. De rest bestaat uit mensen die komen vanuit elke andere denkbare politieke hoek, of die geen binding hebben met welke politieke hoek dan ook. Voor zover ik al een politiek bewust persoon ben, heb ik mijzelf altijd beschouwd als uitgesproken links. En veel gelijkgestemden die ik ken met mij. Ook op andere gebieden zijn degenen die tegen het beleid zijn een dwarsdoorsnede van de samenleving; mensen uit alle lagen van de bevolking en van alle opleidingsniveaus maken zich zorgen over waar het met de wereld en onze kinderen naartoe moet. Men is bang voor de zogenoemde ‘ruk naar rechts’ die er te zien is. Maar ik snap mensen wel die bijvoorbeeld stemmen op FvD. Het is namelijk de enige partij geweest tot nu toe die een kritisch geluid heeft laten horen in de afgelopen twee jaar. De andere partijen sluiten systematisch de ogen voor de noden van met name de middenstand, en gek genoeg ook juist die van de minderbedeelden en de zwakkeren in de samenleving. Die laatste groepen horen ook nu weer bij degenen die het hardst zijn getroffen tijdens deze crisis. Wanneer de politiek een groot deel van haar bevolking massaal negeert en in de kou laat staan, en dit is overigens een beeld dat wereldwijd te zien is, dan moet zij niet raar opkijken als een deel daarvan overloopt naar partijen van rechtse signatuur.

Zijn dit nu allemaal dolgedraaide racisten en homofoben? Nee natuurlijk niet! Het zijn wanhopige mensen die hun bestaan onder hun voeten voelen wegvallen. Van de zittende partijen had ik ook niet veel sociale bewogenheid verwacht, maar van linkse oppositie had ik wel meer verwacht. Zij doen het voorkomen alsof ze nog steeds de sociale partijen zijn van weleer met oog voor de zwakkeren, inclusief en zonder voor(oordeel) naar eenieder die anders is dan doorsnee. De laatste 10-15 jaar is er echter een proces gaande, waarbij dit sociale imago langzaamaan niet meer is geworden dan een façade, een mooie etalage. Achter die sociale façade van mooie woorden zit echter precies hetzelfde als bij de regerende partijen. Daar heerst een sfeer van eigenbelang en er wordt eenzelfde agenda gehanteerd, met een machtswellust die een socialistische partij onwaardig is, en zonder enige interesse voor de schade die dit met zich meebrengt.

De enige partij die hier wel oog voor heeft gehad, in ieder geval in het licht van de Coronacrisis, is de FvD geweest. Met name Gideon van Meijeren, maar ook Pepijn van Houwelingen, hebben consequent geprobeerd de waarheid boven tafel te krijgen, hebben kritische vragen gesteld over proportionaliteit van het beleid en de rechtsgeldigheid ervan. Met andere woorden: links en rechts lijken van rol te hebben gewisseld tijdens deze crisis. De linkse partijen buiten alleen nog hun sociale imago uit; de beste manier in dit geval om je tegenstander de wind uit de zeilen te nemen. Ik heb geen idee wat de verdere motieven van de FvD zijn, ik weet ook niet hoe een maatschappij er onder een dergelijke partij uit zal gaan zien, maar ik zie wel dat de twee hierboven genoemde politici tijdens deze crisis de enigen zijn geweest die vanaf het begin geprobeerd hebben om de razende trein naar het totalitarisme te stoppen. En daarmee horen zij ook thuis in het rijtje van mensen die hebben bijgedragen aan het (tijdelijk) opheffen van het de maatregelen. Chapeau!

Ik ben dan ook allerminst verbaasd dat mensen (hetzij uit overtuiging, hetzij van lieverlee) overgestapt zijn naar deze partij. Het is ook met name de totale afwezigheid van links in dit verhaal, waar ik me zorgen over maak. Sterker nog, ik vind het een schande!! Wanneer gaan jullie eindelijk weer doen waar jullie voor zeggen te staan: zorgen voor een democratische samenleving waarin mensen naar elkaar omzien, waarin er voor iedereen een plek is. En als je dit partijprofiel doortrekt naar de coronacrisis, hadden jullie, in plaats van kritiekloos achter de grote partijen aan te lopen, je bevolking moeten beschermen, met alles wat jullie in je hadden!

De reden om dit alles op te schrijven is drieledig. De eerste twee redenen zijn simpel en heb ik al uitgebreid voor het voetlicht gebracht: De eerste en voornaamste: ere wie ere toekomt. Zoals Mattias Desmet zegt: “Zolang de laatste stem niet zwijgt, voltrekt de massavorming zich niet”. Dus respect voor allen die ik heb genoemd en voor de vele andere integere dissidenten die er daarnaast waren en nog steeds zijn! Mijn tweede punt is gericht aan het adres van de linkse elite en politiek. Als jullie bang zijn voor een ruk naar rechts, bedenk je dan goed wie dat heeft veroorzaakt; het wordt hoog tijd om hand in eigen boezem te steken en te stoppen met het verraden van je achterban.

Het laatste punt is meer een waarschuwing. Als regeringen zo ver gaan om een dergelijk systeem in te voeren, dat ze zelfs bereid zijn om hun bevolking ervoor op te offeren, dan is het naïef om te denken dat ze dit niet opnieuw gaan proberen, linksom of rechtsom. Zodra de gelegenheid of crisis van wat voor aard dan ook zich voordoet, zal die worden aangegrepen om de agenda er alsnog door te drukken. Dit is niet meer dan een tijdelijk teruggeven van vrijheden. We moeten dus op onze hoede blijven.