“In a mad world, only the mad are sane.”
Akira Kurosawa
Als we verstandig zijn, laten we het virus SARS-CoV-2 en de ziekte COVID-19 die het veroorzaakt, gewoon achter ons. Wat geweest is, is geweest, en we hebben meer dan genoeg andere, en veel grotere problemen, die vele malen bedreigender zijn voor ons welzijn en voor onze vrijheid, en waar we veel beter onze aandacht op kunnen richten. Een daarvan is de greep naar de macht van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV), die naar nu blijkt, een zware stempel heeft gedrukt op de strategie hoe de coronapandemie aan te pakken. Waarbij deze organisatie er niet voor terugschrok om doelbewust de wet te overtreden, grondrechten te schenden, burgers te controleren en dissidenten te intimideren als zij niet het gewenste gedrag vertoonden.[1] Ik kan er over meepraten, met een onvrijwillig en enkele dagen durend verblijf in het Staatshotel, waarbij de reden van aanhouding niet de echte reden was, maar creatief bij elkaar gerommeld werd, omdat datgene dat de irritatie van de machthebbers opriep, nog steeds wettelijk toegestaan is.[2] En als de wet niet voldoende toereikend is, schrikken de NCTV en haar loopjongens van het Openbaar Ministerie niet terug voor wat stevige intimidatie. Zelfs recent kreeg ik nog een bezoekje van de Dalfser veldwachters, die zelf ook niet helemaal begrepen wat ze kwamen doen. Of ik een nuffig en roodgekleurd nimfje niet meer wilde noemen op social media. ‘Taggen’ heet dat in vaktermen, iets dat over het algemeen als fatsoenlijk wordt beschouwd, omdat je anders verweten zou kunnen worden, digitaal achter iemands rug om te roddelen. Mijn conclusie is dan ook dat we blijkbaar een moderne versie van de communistische Stasi hebben, die nu de scepter zwaait in Nederland.[3]
