Ik hoef niet alles zelf te schrijven en te zeggen. Ik heb de wijsheid niet in pacht.
Soms is het veel beter om anderen aan het woord te laten. En dan goed te luisteren.
Deze week verscheen er al een blog van een goede vriend die huisarts is. Hier volgt een tweede blog van een vriendin die al erg lang huisarts is. Het geeft een ontstellende en dramatische inkijk wat de corona-maatregelen met de huisartsenzorg hebben gedaan.
En nog steeds doen. En opnieuw gaan doen.
Zie hier het voorgaande deel: Ode aan Maarten Keulemans
Ik beschreef in mijn vorige blog al de onmetelijke kennis, peilloos diepe inzichten en onbegrensde genialiteit van wetenschapsredacteur Maarten Keulemans van de Volkskrant.
Zoals ik al zei, de man is een baken van rust, betrouwbaarheid en integriteit.
De onbegrensde inzichten en zo mogelijk nog grenzelozere genialiteit van deze man zijn zo groot dat één blog niet voldoende is om deze ten volle tot uiting laten komen.
Daarom dit tweede deel, dat ik eigenlijk als eerste schreef. Hij heeft deze hommage verdiend. Ten volle.
Uit naam van de kleine, immer laagvliegende, zacht-brommende, vredelievende en vrolijk geel-zwart gestreepte neurologische boerenhommel mag ik u het volgende aankondigen!
Zie hier het vervolg op onderstaande blog: Over Wetenschap en Toiletpapier
De onmetelijke kennis, peilloos diepe inzichten en onbegrensde genialiteit van wetenschapsredacteur Maarten Keulemans zijn ongeëvenaard.
De man is een baken van rust, betrouwbaarheid en integriteit.
Deze welverdiende blog is een respectvolle ode aan een uitzonderlijk man.
Deze gastblog is een bewerkte email, aan mij gestuurd door een huisarts en tevens goede vriend. We waren beide moedeloos geworden van de totale gekte die zich meester had gemaakt van de geneeskunde. Dit was niet de geneeskunde die wij kenden, dit was niet de geneeskunde zoals wij die wilden beoefenen, en niet de geneeskunde waarin wij verder wilden. Ik had (en heb hier nog steeds) niets aan toe te voegen.
Op dinsdagavond 13 oktober om 20:00 uur kwam er een officieel eind aan de periode van ‘de Verlichting’. Het licht ging toen definitief uit en er restte nog slechts diepe duisternis. Dit moment viel samen met het einde van de democratie, de bestuursvorm die, vergeleken met alle andere, tot nu toe het minst verwerpelijk is gebleken.
