"Truth is the daughter of time, not of authority"
Du glaubst, der Regen tut dir nichts
Der Sommer liegt hell auf deinem Gesicht
Blick ins Licht, dein Blick ins Licht
Dein Blick zurück
Herbert Grönemeyer, Blick Zurück
Ik was gek van mijn hond
En hield van mijn katten
Ik hield van het land en mijn vee
Al lijkt dat zo lang gelee
Herinner mij in mijn mooiste dagen
Op de trekker, in de stralende zon
Herinner mij, toen ik samen met Hennie
Alles nog kon.
Ik zal er niet omheen draaien: ik heb een gruwelijke, nauwelijks te kwantificeren hekel aan Sigrid Kaag. Ik heb werkelijk een pleurispestpokke hekel aan dit mens. En nee, dat is niet omdat de stukadoor en de schilder elke dag trouw klaarstaan om de barsten en de scheuren in de D66-beerput, en in het gezicht van Kaag, glad te strijken. En nee, het heeft niets met haar uiterlijk te maken. Het is iets anders: Kaag is het symbool van de morele degeneratie van de politiek in het algemeen, en D66 in het bijzonder.
Beste Maarten, ik val maar met de deur in huis: ik maak me zorgen over je. Grote zorgen.
Ik zag gisteren je tweet over het onderzoek van Wouter Aukema, Marc van der Vegt, Daniel v.d. Tuijn en Cees v.d. Bosch. Het ging om een analyse van de Wob-papers, waaruit bleek dat het demissionair kabinet donders goed wist dat de mondkapjes geen effect hadden op het remmen van de transmissie van SARS-CoV-2. Verder bleek dat de inzet was te weten te komen of het dragen van mondkapjes tot gedragsverandering van het volk zou leiden. En ook dat bleek niet het geval te zijn. Desondanks vonden Hugo de Jonge en zijn trawanten het geen probleem om het gedragsexperiment te continueren en het Nederlandse volk als vee te behandelen, door toch een mondkapjesplicht in te voeren. Dit is in het kort waarom het om gaat.
Het sprookje van een grabbelton en vele vuilniszakken.
‘There is nothing quite so useless – and dangerous – as doing with great efficiency something that should not be done at all.’
In 2013 schreef de antropoloog David Graeber het monumentale essay ‘On the Phenomenon of Bullshit Jobs: a Work Rant.’[1] Naar aanleiding van dit essay schreef hij het gelijknamige boek ‘Bullshit Jobs’.[2] Graeber definieert een ‘bullshit job’ als een baan waarvan iemand zich heimelijk realiseert dat het werk dat hij dagelijks doet niets bijdraagt aan de maatschappij en in een aantal gevallen zelfs schadelijk is voor de samenleving.
Hij noemt vijf categorieën van bullshit jobs: wie in het dagelijkse leven goed om zich heen kijkt, ziet hoe treffend deze indeling is.
Er is geen leuker vermaak dan leedvermaak. Echt niet. ‘Schadenfreude’ noemen de Duitsers het. Und Schadenfreude gibt es. Ganz viel.
Mijn vader kon enorm ruzie maken met mensen, en was enigszins licht ontvlambaar. Maar hij vergat en vergaf ook weer snel. Drie uur nadat hij met mijn vrouw slaande ruzie had gehad stond hij alweer voor het raam: “Wo’ij nog bekk’n?” En dan was het weer klaar.