Goedemorgen,
Hoewel wellicht wat later dan ik had ingeschat, is het dan toch echt zover: De 2e bundel ‘Der neue Untermensch’ is klaar. Een beetje trots ben ik wel, dat zal ik niet onder stoelen of banken steken. Al was de aanleiding om de blogs te schrijven niet iets om blij mee te zijn. Zoals ik ook op de achterkant van het boek schrijf, de blogs in deze bundel beschrijven de meest donkere maanden van de coronacrisis, waarin bij mij woede, wanhoop en verbijstering over het gevoerde beleid vochten om voorrang. Wéér kwam er een zinloze en kostbare lockdown, die de horeca en de middenstand de periode rondom de kerst en de jaarwisseling van 2021/2022 ontnam, waarin ze in ieder geval een deel van de financiële schade van de vorige lockdowns goed hadden kunnen maken. En het coronatoegangsbewijs kwam er, de meest discriminerende maatregel sinds de Tweede Wereldoorlog. Dat had niet mogen gebeuren. Dat had nooit mogen gebeuren. Niet in Nederland en niet in andere landen. Maar het gebeurde toch, en de rechtspraak keek toe en deed niets. Zoals zij altijd toekijkt en niets doet als het er werkelijk om gaat.
